«Σύννεφο» σύγχυσης επικρατεί  για το εάν οι ασθενείς στους οποίους χορηγούνται ανοσοκατασταλτικά φάρμακα αποτελούν ομάδα υψηλού κινδύνου για λοίμωξη και εμφάνιση σοβαρών επιπλοκών από την COVID-19.

 

Αντιφατικές είναι οι οδηγίες για την χρήση τους καθώς  στο Ηνωμένο Βασίλειο, σύμφωνα με το National Institute for Health and Care Excellence  προτείνεται η προσωρινή διακοπή της ανοσοκατασταλτικής θεραπείας σε ασθενείς με COVID-19, αλλά η οδηγία δεν είναι απόλυτη και τονίζει ότι η απόφαση θα πρέπει να λαμβάνεται ξεχωριστά για κάθε ασθενή.  Όμως, το CDC στις ΗΠΑ υποστηρίζει ότι οι ανοσοκατεσταλμένοι ασθενείς εμφανίζουν αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης σοβαρής νόσου από την COVID-19.

 

Οι καθηγητές της Ιατρικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, Ευστάθιος Καστρίτης, Πέτρος Σφηκάκης (Πρόεδρος της Ιατρικής Σχολής ΕΚΠΑ) και Θάνος Δημόπουλος (Πρύτανης ΕΚΠΑ)(https://mdimop.gr/covid19/) συνοψίζουν τα μέχρι τώρα δεδομένα.

 

 

Αναδρομική ανάλυση

Μια ομάδα από το Τμήμα Επιδημιολογίας, του Πανεπιστημίου Johns Hopkins, στο Maryland των ΗΠΑ, έκανε αναδρομική ανάλυση των δεδομένων και της έκβασης  ασθενών που νοσηλεύτηκαν με COVID-19 και οι οποίοι ακολουθούσαν θεραπεία με ανοσοκατασταλτικά φάρμακα πριν από την εισαγωγή στο νοσοκομείο.

 

Το πρωταρχικό καταληκτικό σημείο της μελέτης ήταν η ανάγκη και ο χρόνος μέχρι τη  διασωλήνωση, ενώ δευτερεύοντα καταληκτικά σημεία ήταν η θνησιμότητα στο νοσοκομείο και η διάρκεια της παραμονής στο νοσοκομείο.

 

Συνολικά αναλύθηκαν δεδομένα από 2.121 ενήλικες που εισήχθησαν στο νοσοκομείο μεταξύ Μαρτίου και τέλους Αυγούστου 2020, είτε με επιβεβαιωμένη είτε με υποψία COVID-19.

 

Η μέση ηλικία των ασθενών ήταν 55 έτη και 49% ήταν άνδρες. Μόνο 108 άτομα (5%) είχαν ιστορικό χρήσης ανοσοκατασταλτικής θεραπείας.

 

Τα πιο συνηθισμένα φάρμακα ανοσοκατασταλτικά ήταν:

• πρεδνιζολόνη, σε δόση> 7,5 mg (44%),
• τακρόλιμους (19%),
• μυκοφαινολάτη (9%) και
• μεθοτρεξάτη (2%).

Διαπιστώθηκε ότι δεν υπήρχε διαφορά στο ποσοστό των ασθενών που χρειάστηκαν διασωλήνωση και  μηχανικό αερισμό (16% των ασθενών που λάμβαναν ανοσοκατασταλτική θεραπεία έναντι 15% των υπολοίπων, που δεν λάμβαναν ανοσοκαταστολή, p = 0,745).

 

Επίσης, η θνησιμότητα εντός νοσοκομείου ήταν 7% και στις δύο ομάδες και η διάμεση διάρκεια παραμονής στο νοσοκομείο ήταν 6.9 για τους ανοσοκατασταλμένους έναντι 5.1 ημερών για τους υπόλοιπους ασθενείς  (p = 0,085).

 

Οι ερευνητές εκτιμούν ότι «η ανοσοκατασταλτική θεραπεία ίσως ελαττώνει  τη σοβαρότητα της υπερφλεγμονώδους απόκρισης και έτσι ελαττώνει την ένταση και την  βαρύτητα της σχετιζόμενης με την λοίμωξη καταιγίδας κυτταροκινών».

 

Επιπλέον, θεωρούν ότι  «η ανοσοκατασταλτική θεραπεία δεν επηρεάζει τη σοβαρότητα της νόσου σε άτομα με COVID-19 και καταλήγουν ότι η χρόνια χρήση ανοσοκατασταλτικών φαρμάκων δεν συσχετίστηκε ούτε με χειρότερη αλλά ούτε και καλύτερη κλινική έκβαση».

 

Σημειώνεται ότι η μελέτη περιλαμβάνει σχετικά μικρό αριθμό ασθενών που λάμβαναν ανοσοκατασταλτική αγωγή, ενώ οι ασθενείς κυρίως λάμβαναν κορτιζόνη και λίγοι άλλα ανοσοκατασταλτικά ή ανοσοτροποποιητικά φάρμακα.

 

Πηγή: virus.com.gr