Στην πραγματικότητα ήμουν παρείσακτος, δεν είχα «πραγματική δουλειά» να κάνω εκεί. Ζήτησα πέρυσι να μπω στην ομάδα υποστήριξης καρκινοπαθών του ΚΕΦΙ χωρίς να πάσχω από την ασθένεια. Βέβαια ήμουν ειλικρινής, είχα μιλήσει στον υπεύθυνο ψυχολόγο της ομάδας και του είχα πει τι ήθελα.

Εκείνη την εποχή επεξεργαζόμουν ένα εικαστικό έργο. Σε αυτό, ήθελα να αποτυπώσω όλη την αγωνία του ανθρώπου τη στιγμή που φτάνει προς το τέλος και ξαναβλέπει το παρελθόν του. Για να το καταφέρω όμως χρειαζόμουν ζωή, συμπυκνωμένες δόσεις προσωπικής εμπειρίας. Έλπιζα ότι αν άκουγα τι είχαν να πουν αυτοί οι άνθρωποι που ζουν με την αγωνία του καρκίνου θα «γέμιζα με υλικό» που θα ήταν ικανό να με εμπνεύσει περισσότερο για το έργο που διαπραγματευόμουν. Η ομάδα το συζήτησε και αποφάσισαν να με δεχτούν ως παρατηρητή.

Ήμουν αυτός που καθόταν στην γωνία και δεν μιλούσε. Απλά κρατούσα σημειώσεις.

Φαντάστηκα ότι όλο αυτό θα είναι μια «κλινική μελέτη». Θα παρατηρούσα και θα κατέγραφα τα προβλήματα, τις ελπίδες και τους φόβους των άλλων για ίδια χρήση. Πολύ σύντομα κατάλαβα ότι δεν ήταν έτσι.

Ξέρεις, υπάρχει αυτή η «σαχλή εντύπωση», ότι δήθεν μπορείς να μείνεις απ' έξω, βλέποντας τον πόνο των άλλων και να νιώθεις καλύτερα για την δική σου κατάσταση. Ποτέ δεν είναι έτσι. Αν απλά «βλέπεις», δεν γίνεσαι τίποτε άλλο από παθητικός καταναλωτής πόνου. Λίγο πιο φοβισμένος, λίγο πιο αναίσθητος.
Η σιωπή ήταν ανυπόφορη για μένα! Έβλεπα το θαύμα αυτών των ανθρώπων που είχαν κάνει το πρώτο και σημαντικότερο βήμα για να καταπολεμήσουν την ασθένεια και δεν μπορούσα να πω κουβέντα. Ήθελα να τους συγχαρώ και να τους αγκαλιάσω. Πέτυχαν το πιο σπουδαίο, να σηκωθούν από την καρέκλα της αφασίας και να έρθουν στο ΚΕΦΙ για να μοιραστούν τις σκέψεις τους. Μην φανταστείς μελοδράματα, απλά τις σκέψεις της κάθε μέρας, το πώς είναι το εδώ και το τώρα. Να νιώσουν την λύτρωση του «μαζί». Το υπέρτατο όπλο απέναντι στο άγνωστο, τη συνειδητοποίηση, ότι ο άνθρωπος που είναι μέσα στους ανθρώπους, δεν έχει τίποτα να φοβηθεί!
 
Και έφευγα γεμάτος κάθε φορά. Λίγη κουβέντα στο τέλος, μερικές σημειώσεις για το έργο, μα κυρίως έβλεπα το πρόσωπο μου στο ασανσέρ, κοιτούσα τα χέρια μου που βάσταγαν την τσάντα και παρακολουθούσα τα πόδια μου καθώς περπατούσαν και ένιωθα πως είναι να είσαι άνθρωπος. Όχι κάτι το ιδιαίτερο, κάτι το έξω από τον κόσμο, μόνο το εδώ και το τώρα. Η ευκαιρία να μάθω περισσότερα για μένα. 

Οι βδομάδες πέρασαν και ότι είχα να πάρω για το έργο το είχα πάρει. Για εμένα, πήρα πολλά περισσότερα και θα μπορούσα κι άλλα! Σκέφτηκα όμως ότι έπρεπε να είμαι ειλικρινής και να πω στην ομάδα ότι ο βασικός σκοπός της αποστολής μου είχε εκπληρωθεί. Ότι παραπάνω, θα ήταν σαν να εκμεταλλεύομαι την καλοσύνη τους. Εκείνοι κάνοντας μου ένα δώρο, μου είπαν ότι μπορώ να έρχομαι όποτε θέλω. Τους ευχαρίστησα και τους υποσχέθηκα να ξαναέρθω μετά από κάποιο καιρό να μιλήσουμε για τέχνη. Μου πρότειναν κάτι σε σχέση με την τέχνη και το θάνατο ίσως.

Πέρασαν μήνες αλλά δεν ήμουν έτοιμος για μια τέτοια κουβέντα. Όταν όμως έφτασα κοντά στην ολοκλήρωση του έργου μου, ένιωσα πως ήταν η ώρα. Πριν μερικές βδομάδες πήγα πάλι. Η τέχνη δεν έχει να κάνει και πολύ με τον θάνατο, μπορεί συχνά να τον περιγράφει αλλά στην πραγματικότητα έχει να κάνει με τη ζωή. Πήγα λοιπόν και τους είπα το κρυφό μου μυστικό, το απατηλό μου όραμα, μια ζωή χωρίς τέχνη! Έναν άνθρωπο που θα είναι πλήρης, που θα ζει ενσυνείδητα την κάθε στιγμή χωρίς να έχει ανάγκη τις μικρές ή μεγάλες αποκαλύψεις που κάνει η τέχνη, για να νιώσει.

Ένα κόσμο, κάπως σαν κι αυτόν που βρήκα στην ομάδα. 
Κωνσταντίνος Κωστούρος

http://www.kostouros.net/blog/