Σε περιπτώσεις απειλητικής ή περιοριστικής για τη ζωή νόσου, καλό θα είναι ο ιατρός να διερευνά τις ανάγκες και τις επιθυμίες του ασθενούς για να σχεδιάσει μαζί του επιστημονικά αποδεκτές παρεμβάσεις, προσαρμοσμένες όμως στις ιδιαίτερες ανάγκες και αξίες αυτού. Αυτό προϋποθέτει διαδραστική εκπαίδευση η οποία να περιλαμβάνει εκτός από την απόκτηση γνώσεων, ανάπτυξη σχετικών δεξιοτήτων επικοινωνίας και διαμόρφωση προσωπικότητας και συμπεριφοράς που με ενσυναίσθηση και ψυχική αντοχή θα του επιτρέπει τη συμπόρευση με τον ασθενή και την οικογένεια σε όλη την πορεία της νόσου μέχρι την ίαση, την αποκατάσταση ή το τελικό στάδιο. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι επίσης ο ιατρός να εκπαιδευτεί στην ομαδική συνεργασία και στη διαμόρφωση θεραπευτικού σχεδίου για τον ασθενή μαζί με άλλους επιστήμονες υπηρεσιών υγείας ή κοινωνικής εργασίας. Η πλέον απαιτητική παράμετρος της εκπαίδευσης είναι η προθυμία του ιατρού να αντικρίσει τη δική του θνητότητα και ευαλωτότητα και να αναπτύξει θεραπευτική σχέση με τους ασθενείς.

Δ.Τ. Μπούμπας, Σ. Παναγιωτάκης, Α. Τσερκεζόγλου. «Eυ ζην» και «ευ θνήσκειν» Η ανακουφιστική φροντίδα και η εκπαίδευση των ιατρών. ΑΡΧΕΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ 2021, 38(3):410-414

Πηγή: http://www.mednet.gr/archives/2021-3/pdf/410.pdf