Θυμάμαι τον εαυτό μου έφηβο. Ένα παχύ αγόρι γεμάτο δίπλες στο σώμα. Ένα χοντρό παιδί που προσπαθεί απεγνωσμένα να γίνει αποδεκτό από τους αδύνατους γύρω του. Με θυμάμαι να προσπαθώ να κάνω πράγματα, που ήταν αδύνατον να καταφέρω.

Σε ηλικία 14 ετών παίρνω μέρος σε αγώνα ανωμάλου δρόμου 5 km, ελπίζοντας σε κάτι καλό. Θυμάμαι να τερματίζω ασθμαίνοντας τελευταίος και γύρω οι θεατές να με περιγελούν. Ακόμη και σήμερα δεν έχω ξεχάσει τα βλέμματά τους.

Εσύ που διαβάζεις αυτές τις γραμμές θα αναρωτιέσαι, πως ένοιωσα εκείνες τις στιγμές! Ντροπιασμένος, ξεφτιλισμένος, ανίκανος. Μόνος, πολύ μόνος! Θυμάμαι να μαζεύω τα πράγματά μου και να ανηφορίζω για το σπίτι.

Γύρω μου οι άλλοι παρέες-παρέες, να γελούν, πειράζοντας ο ένας τον άλλο. Όσο για μένα, είχα κλειστεί στη φυλακή μου. Στο δρόμο για το σπίτι, αποχαιρετούσα με χαμόγελο (ψεύτικο χαμόγελο) αυτούς, που λίγα λεπτά πριν μου είχαν δείξει ειρωνεία. Αυτό ήταν και το χειρότερό μου! Ούτε το πάχος, ούτε η τελευταία θέση στον αγώνα. Αυτό το χαμόγελο που είχα ζωγραφίσει στο πρόσωπό μου, ενώ η ψυχή μέσα μου πονούσε βαθιά.

Σήμερα που το σκέφτομαι, δεν μπορώ να πιστέψω, πως βασάνιζα τον εαυτό μου τότε. Πόσο σκληρός ήμουν μαζί του!!!

Υπάρχουν φορές που στη ζωή σου, αυτά που σου συμβαίνουν είναι δύσκολα, σκληρά, ίσως και απάνθρωπα. Καταστάσεις στις οποίες δεν έχεις τον έλεγχο. Δεν έχεις τη δυνατότητα να τις αλλάξεις. Κι επειδή δεν έχεις αυτή τη δυνατότητα, κάνεις πως δεν τις βλέπεις. Και το μόνο που καταφέρνεις είναι να μην βλέπεις εσένα. Κάνεις προσπάθειες να πείσεις τον εαυτό σου, πως όλα είναι εντάξει. Μέσα σου όμως, βαθιά μέσα σου, υπάρχει πόνος, πολύς πόνος.
 Έτσι, μένεις να παλεύεις με τον εαυτό σου. Διχασμένος, χωρισμένος, αντιφατικός. Το ένα κομμάτι πηγαίνει από δω, το άλλο από κει στο διαμετρικά αντίθετο δρόμο. Το αποτέλεσμα αυτού του διχασμού είναι η δυστυχία. Δυστυχία, γιατί βρίσκεσαι συνεχώς σε διαμάχη με τον εαυτό σου. Κάθε στιγμή πολεμάς με τον ίδιο σου τον εαυτό.
Πως μπορεί με αυτόν τον τρόπο να υπάρξει ειρήνη;
Πως μπορείς να ησυχάσεις έστω και για μία στιγμή;

Δεν μπορώ να ξέρω, τι σου επιφυλάσσει το μέλλον! Δεν ξέρω τίποτα για το αύριο!
Το μόνο που ξέρω, είναι πως σήμερα είμαι εδώ πλάϊ σου! Μπορώ να σε ακούσω, μπορώ να σου μιλήσω, μπορώ να σε αγγίξω.
Σήμερα και οι δυό μας έιμαστε ζωντανοί, άνθρωποι που κοιτούν ο ένας τον άλλο στα μάτια.
Ένα πράγμα μόνο σου ζητώ.
ΜΗΝ μένεις μόνος στη μοναξιά της φυλακής σου. Μίλησέ μου γι' αυτή τη φυλακή. Μοιράσου την μαζί μου.
ΜΗΝ κλείνεσαι πίσω από τα κάγκελα.
Κοίτα με στα μάτια και μίλησε για τη φυλακή αυτή.
Ίσως έτσι ανοίξει κάποια πόρτα και μπεί λίγος αέρας.
Εμείς οι ζωντανοί τον χρειαζόμαστε τον αέρα.


Εθελοντής του Κέντρου Gestalt foundation