Οι παθογένειες του Ελληνικού Συστήματος Υγείας δεν περιορίζονται μόνο στην έλλειψη γιατρών και την τραγική κατάσταση υποδομών στα νοσοκομεία της χώρας. Οι καρκινοπαθείς εκτός από τα παραπάνω καλούνται να αντιμετωπίσουν και την έλλειψη ψυχολόγων και κοινωνικών λειτουργών, ειδικότητες που είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητες για την όσο το δυνατόν πιο ομαλή έκβαση της νόσου. Όσοι έχουν την οικονομική δυνατότητα αναζητούν ψυχολογική υποστήριξη από ιδιώτες. Τι γίνεται όμως με εκείνους που αδυνατούν να ανταπεξέλθουν στα έξοδα αυτά;

Το κενό αυτό αποφάσισε να καλύψει ο Σύλλογος Καρκινοπαθών Εθελοντών Φίλων Ιατρών “KEFI” στην Αθήνα που από το 2004 προσφέρει συναισθηματική, ψυχολογική και κοινωνική υποστήριξη στους ογκολογικούς ασθενείς και τα μέλη των οικογενειών τους. Ο Σύλλογος αποτελεί όραμα της Ζωής Γραμματόγλου, μιας επιζήσασας καρκίνου του μαστού που έχασε την καλύτερή της φίλη από την ίδια νόσο.

 

«Επειδή στον καρκίνο η καλή ψυχολογία αποτελεί το 50% της θεραπείας, κάνουμε ό,τι μπορούμε προκειμένου οι ασθενείς που μας χτυπούν την πόρτα για βοήθεια να λαμβάνουν την υποστήριξη που χρειάζονται», λέει.

 

Ο Σύλλογος παρέχει ατομικές και ομαδικές συνεδρίες με ψυχολόγους, ενώ υπάρχουν και συνεδρίες μέσω διαδικτύου για όσους δεν κατοικούν στην Αθήνα. Παράλληλα, υπάρχει ομάδα πενθούντων στους οποίους παρέχεται ψυχολογική υποστήριξη, ενώ σε καθημερινή βάση εθελοντές του Συλλόγου επισκέπτονται καρκινοπαθείς σε μεγάλο νοσοκομείο της Αθήνας, όπου κάνουν χημειοθεραπείες. Σκοπός της τελευταίας αυτής δράσης είναι να βρίσκονται στο πλευρό τους, κρατώντας τους παρέα σε μια τόσο δύσκολη για εκείνους στιγμή.

 

Για όσους ασθενείς από την επαρχία χρειάζεται να μεταβούν στην Αθήνα για θεραπείες, παρέχεται δωρεάν διαμέρισμα για όσο διάστημα χρειαστεί. Προτεραιότητα δίνεται στους οικονομικά ευάλωτους ασθενείς που αδυνατούν να ανταπεξέλθουν στα έξοδα ενός ξενοδοχείου.

 

«Μια καινοτομία του Συλλόγου μας είναι το πρόγραμμα “Μαζί και στο Σπίτι” και αφορά ασθενείς που είτε βρίσκονται στο τελικό στάδιο του καρκίνου, είτε είναι σε περίοδο θεραπειών και δε μπορούν να μετακινηθούν. Σε αυτές τις περιπτώσεις, ψυχολόγος και κοινωνικός λειτουργός επισκέπτεται κάθε εβδομάδα τους ασθενείς αυτούς στον δικό τους χώρο. Αυτό δεν το κάνει κάποιος άλλος Σύλλογος στην Ελλάδα. Πρόκειται για μια πρωτοβουλία που ξεκινήσαμε το 2018 με την βοήθεια του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος», σημειώνει η κυρία Γραμματόγλου.

 

«Ένιωσα σα να με έβγαλαν από τον τάφο»

 

Η Ελισάβετ Ψιλοπούλου μόλις διαγνώστηκε με καρκίνο, κάλεσε αμέσως τον Σύλλογο και ζήτησε ψυχολογική υποστήριξη. Αφού ολοκληρώθηκε το απαραίτητο χειρουργείο, ξεκίνησε ατομικές συνεδρίες με ψυχολόγο για τρεις μήνες κι έπειτα μπήκε στην ομάδα ασθενών.

 

«Ήταν σα να με έβγαλαν από τον τάφο, τα έβλεπα όλα μαύρα κι ένιωθα ότι το τέλος μου πλησιάζει. Ήμουν σοκαρισμένη, έκλαιγα πάρα πολύ. Παίζει τεράστιο ρόλο η ψυχολογία στον καρκίνο κι αυτό το διαπίστωσα στην πράξη. Οι ψυχολόγοι και οι κοινωνικοί λειτουργοί του Συλλόγου με βοήθησαν να σταθώ ξανά στα πόδια μου», δηλώνει η ίδια.

 

Αφού ολοκληρώθηκαν οι θεραπείες κι ένιωθε ξανά δυνατή, η Ελισάβετ Ψιλοπούλου θέλησε να επιστρέψει όλη αυτή την βοήθεια που έλαβε από τον Σύλλογο.

 

«Έγινα εθελόντρια κι άρχισα να επισκέπτομαι ογκολογικούς ασθενείς που έκαναν χημειοθεραπείες. Κάθε φορά που έφευγα από το νοσοκομείο δεν ένιωθα καταρρακωμένη αλλά ευγνώμων διότι πρόσφερα βοήθεια σε κάποιον που είχε πραγματικά ανάγκη. Υπήρξα σ’ αυτήν τη θέση και ξέρω πόσο δύσκολο είναι. Καταλάβαινα τον τρόμο στα μάτια των ασθενών».

 

Ασθενείς που είναι μόνοι

 

Εκείνο που έχει συγκλονίσει την κυρία Γραμματόγλου στα 20 και πλέον χρόνια που ασχολείται με τον εθελοντισμό, είναι η μοναξιά ενός μεγάλου αριθμού καρκινοπαθών. Όπως σημειώνει, πρόκειται κυρίως για ηλικιωμένους ασθενείς, οι οποίοι είτε δεν έχουν κανέναν δικό τους άνθρωπο στην ζωή, είτε οι δικοί τους τους εγκατέλειψαν για διάφορους λόγους.

 

«Από την αρχή λειτουργίας του Συλλόγου προσπαθώ να είμαι όσο το δυνατόν περισσότερο κοντά σε αυτούς τους ανθρώπους. Ήμουν τυχερή διότι όταν νόσησα είχα δίπλα μου τον άντρα μου και τα παιδιά μου. Όμως αυτό δεν είναι δεδομένο για όλους, υπάρχει πολύ μοναξιά εκεί έξω».

 

Για την συγκεκριμένη μερίδα ασθενών υπάρχουν εθελοντές που αναλαμβάνουν να φέρουν εις πέρας τις υποχρεώσεις τους (να τους κάνουν δηλαδή τα ψώνια και άλλες εξωτερικές δουλειές), να τους κρατούν συντροφιά για κάποιες ώρες της ημέρας καθώς και να τους συνοδεύουν στο νοσοκομείο για τις θεραπείες τους.

 

Μεγάλη ανταπόκριση από τον κόσμο

 

Σύμφωνα με την κυρία Γραμματόγλου, το ενδιαφέρον των ανθρώπων να συνδράμουν ως εθελοντές στο έργο του Συλλόγου είναι μεγάλο. Κάθε χρόνο άνθρωποι όλων των ηλικιών δηλώνουν συμμετοχή και έπειτα από εκπαίδευση έξι μηνών ξεκινούν το σπουδαίο έργο του εθελοντή.

 

«Είναι ελπιδοφόρο να βλέπεις τόσους ανθρώπους με διάθεση να βοηθήσουν. Προτού ιδρύσω τον Σύλλογο ήμουν εθελόντρια στο αντικαρκινικό νοσοκομείο Άγιος Σάββας κι αυτό που μπορώ να σας πω με το χέρι στην καρδιά είναι πως ο εθελοντής δίνει αλλά αυτά που παίρνει πίσω είναι πολλά περισσότερα. Η αξία του να στέκεσαι δίπλα σ’έναν άνθρωπο που περνά μια τέτοια δοκιμασία είναι κατ’εμέ ανεκτίμητη».

 

Στις 15 Οκτωβρίου ξεκινά η εκπαίδευση των νέων εθελοντών που θα διαρκέσει έως τον Μάιο. Σκοπός της εκπαίδευσης είναι η βαθιά κατανόηση των αναγκών και της ψυχολογίας ενός καρκινοπαθή προκειμένου η βοήθεια που θα προσφερθεί να είναι αποτελεσματική.

 

Δεν υπάρχουν πια ταμπού γύρω από τον καρκίνο

 

Όσο περνούν τα χρόνια όλο και περισσότεροι ασθενείς χτυπούν την πόρτα του Συλλόγου για να λάβουν βοήθεια. Αυτό, σύμφωνα με την ιδρύτρια του Συλλόγου, οφείλεται στο γεγονός πως πλέον δεν υπάρχει ταμπού γύρω από τον καρκίνο.

«Τόσο ο δικός μας Σύλλογος όσο και άλλοι, δώσαμε αγώνες για την αποστιγματοποίηση των ασθενών. Παλιότερα υπήρχε μια διάχυτη αμηχανία γύρω από την λέξη καρκίνος, τώρα αποκαλούμε την ασθένεια με το όνομά της. Είναι μια αρρώστια που μπορεί να χτυπήσει την πόρτα του καθενός. Πλέον καρκίνος δεν σημαίνει θάνατος. Τα νέα φάρμακα είναι πολύ αποτελεσματικά και η επιστήμη διαρκώς κάνει άλματα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι επιζώντες καρκίνου να ζουν πολλά και ποιοτικά χρόνια».

 

 

 

(Πηγή: https://www.22-med.com/el/οι-ασθενείς-με-καρκίνο-δεν-είναι-τόσο-μ/ )