Η ιστορία  με τον καρκίνο μου, είναι λίγο πολύ ίδια με τόσες άλλες.

Είμαι 69 χρονών. Το 1992 σε ηλικία 46 χρονών, έκανα ολική υστερεκτομή, μετά των εξαρτημάτων.

7 χρόνια αργότερα διαγνώστηκε καρκίνος στο δεξί μαστό. Έκανα μια μικρή επέμβαση και η βιοψία έδειξε ότι έπρεπε να χειρουργηθώ επειγόντως. Στο νοσοκομείο ΄΄Αγ. Σάββας΄΄, ο χειρούργος κ. Πατέρας, μου έκανε ολική μαστεκτομή και αφαίρεση 35 λεμφαδένων. Η βιοψία αυτή έδειξε κάτι τρομερό!!! Βλεννώδης καρκίνος, διάσπαρτος σε όλο το μαστό, σε 16 λεμφαδένες και στα τοιχώματα των αγγείων.

Παρά το μικρό προσδόκιμο ζωής ,που μου είπαν ότι είχα, έκανα χημειοθεραπείες με τον κ. Ρηγάτο. Αυτό ήταν κόλαση. Μετά έκανα ακτινοβολίες...Μετά πάλι ακτινοβολίες στη δεξιά πλευρά μέχρι τον αυχένα- κεφάλι. Μετά φαρμακευτική αγωγή, στη συνέχεια εξετάσεις κάθε τρεις μήνες, έπειτα 6 μήνες, κάθε χρόνο...

Πέρασε κιόλας 1 χρόνος, 2 χρόνια, 3 χρόνια και εγώ είμαι εδώ!!! Όχι εύκολα, πολύ δύσκολα. Ήμουν καλή ασθενής, υπάκουη, έκανα αρκετές επεμβάσεις, κάποιες απλές, κάποιες δύσκολες και επώδυνες. Είχα όμως το φόβο μου για τις 2 κόρες μου, μήπως βιώσουν και αυτές παρόμοιες καταστάσεις και τότε είπα ΄΄ Ελένη πάρ΄το αλλιώς΄΄ !!! 

Σταμάτησα τη δουλεία. Χαιρόμουν το σπίτι, την οικογένεια, τους φίλους, τη θάλασσα, τα ταξίδια και ζούσα.

Έβρισκα χαρά σε απλά, ταπεινά, καθημερινά πράγματα. Πέταξα ότι με βάραινε. Ψεύτικες σχέσεις, ψεύτικες αξίες, υποχρεώσεις, υποκρισίες και το κυριότερο...αγάπησα τον εαυτό μου. Αυτό το τραυματισμένο σώμα, που είχε όμως γερή ψυχή.

Τώρα νοιάζομαι περισσότερο τους ανθρώπους και χαίρομαι, εάν μπορώ να βοηθήσω.

Έγινα και  ερασιτέχνης ηθοποιός!!! Αυτό πάλι...τι μεγάλη χαρά.

Αν με ρωτήσετε, αν φοβάμαι? Ναι φοβάμαι, για παιδιά μου, τους πολέμους, τους σεισμούς, τις πυρκαγιές, τον καρκίνο, τις πλημμύρες, τη φτώχεια , το AIDS, δεν ξέρω όμως με ποια σειρά. Ίσως γι΄ αυτό, 23 χρόνια μετά, κέρδισα κάτι από τον καρκίνο. Η ψυχή και το σώμα μου είναι καλά παρόλα τα προβλήματα τους και γι αυτό ευχαριστώ το Θεό και τους γιατρούς μου ,ειδικά τον κ. Ρηγάτο, τον υπέροχο άνθρωπο,τον γυναικολόγο μου, Θεόφιλο Κιακίδη που με πρόσεχε, με παρηγόρησε, ήταν πάντα δίπλα μου, αδερφός, γιατρός και φίλος. Ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει και τέλος όλες και όλους στο Κ.Ε.Φ.Ι. που με βοήθησαν και με ανέχθηκαν όλα αυτά τα χρόνια.

Ελένη Κονδυλίδη