Λοιπόν είμαι μια επιζήσασα! Του καρκίνου, για να λέμε και τα πράγματα με το όνομα τους! 5 χρόνια.

Βέβαια η λέξη survivor (cancer survivor) μου αρέσει περισσότερο.

Φαντάζεσαι, ζούγκλες, άγρια θηρία, φίδια, τροπικές βροχές και διάφορα άλλα. Και μπορώ να δικαιολογήσω και τα κουσούρια που μου άφησε. 

Γιατί εκεί που πήδαγα από κάτι βράχια, γλίστρησα και χτύπησα και τώρα δυσκολεύομαι στο περπάτημα.

Ή στην προσπάθεια μου να μετακινήσω ένα δέντρο που ήταν στο δρόμο μου, για να φτιάξω την καλύβα μου έπαθα μια κήλη. Και πολλά άλλα περιπετειώδη!

Αλλά ας ξεκινήσω από την αρχή. Το καλοκαίρι του 2005.

Πόνος, πολύς πόνος. Πόνος στην κοιλιά, σαν να έχω πολύ δυνατές κράμπες περιόδου, ο οποίος σταμάταγε με λίγο αίμα, σαν περιόδου. Αρχικά 2-3 φορές την εβδομάδα, μετά κάθε μέρα.Προς το τέλος, πριν ακόμα διαγνωστώ, 2 φορές την ημέρα, μεσουλίντ και ντεπόν μαζί. Για έξη χρόνια σχεδόν. 

Και μην σκεφτήτε, αφού πόναγε γιατί δεν πήγαινε στο γιατρό. Πήγαινα ο άνθρωπος, ανά εξάμηνο. 

Γυναικολόγο, άλλαξα δύο τρείς. Παπ τεστ, υπέρηχους εξωτερικούς και ενδοκολπικούς, εξετάσεις αίματος, ορμονικές, τα πάντα. Μου έλεγαν είναι ψυχολογικό, είναι ευερέθιστο έντερο, χάλαρωσε. Είσαι ......εσύ, ο σωματότυπος σου.

Πήγα και στον γαστρεντερολόγο. Έκανα κολονοσκόπηση, καθαρή. Έκανα διατροφή, φαρμακευτική αγωγή, αλλά τίποτα. Όταν του είπα ότι  ξύπναγα το βράδυ από φριχτό πόνο, μου είπε ότι δεν ήταν το έντερο, γιατί αυτό κοιμάται. 

Πήγα σε παθολόγους, εξετάσεις αίματος, κλπ, φλεγμονές υπήρχαν, τα άλλα καλά, και οι καρκινικοί δείκτες καλοί. Υπέρηχοι, τίποτα. Βρήκα πρόβλημα στην χολή την έβγαλα. 

Πήγα σε ψυχολόγο. 

Πήγα σε βελονιστή. Τίποτα. Καμιά αλλαγή.

Πήγα σε ομοιοπαθητικό. Επίσης καμιά αλλαγή. Μετά από ένα εξάμηνο χωρίς αλλαγή μου είπε ότι μάλλον κάτι άλλο συμβαίνει, να κάνω μια αξονική. Την έκανα. Ο ακτινολόγος, είπε ότι κάτι βλέπει, να κάνω ή μαγνητική ή ενδοκολπικό. 

Ισως γιατί με νόμιζαν για υστερική ή λόγω οικονομίας δεν μου γράψανε μαγνητική αλλά άλλον έναν ενδοκολπικό υπέρηχο. Άλλος γυναικολόγος. 

«Δεν έχετε τίποτα κυρία μου, πάρτε ένα πιο δυνατό παυσίπονο.»

Εγώ είμουνα σίγουρη ότι είναι γυναικολογικό αλλά τι άλλο να έκανα. Πόναγα. Ούρλιαζα από τον πόνο. Έκλαιγα. Δεν μπορούσα να εστιάσω, να δουλέψω, να ηρεμήσω. Είμουνα συνέχεια σε μία ένταση. Σκεφτόμουνα ότι κάποια αμαρτία πληρώνω. Είχε γίνει η πραγματικότητα μου. Είχα ξεχάσει πως είναι να μην πονάς!

Αποφάσισα να πάω σε κάποιο ιατρείο πόνου. Μιλάω με μια γνωστή που ήταν στον Ευαγγελισμό και μου λέει ότι για να με δούνε πρέπει να έχω σαφή διάγνωση. 

Ξεκινάω άλλη μια βόλτα σε γιατρούς. Πήγα σε 2-3 διαφορετικούς γυναικολόγους και Ω! ο ένας από αυτούς με ΑΚΟΥΣΕ όταν του μίλησα και του είπα τα διάφορα συμπτώματα. Μου έκανε ερωτήσεις πάνω σε αυτά που του έλεγα! Πρωτάκουστο αυτό. Δεν έβγαλε το εύκολο συμπέρασμα. «Λόγω σωματότυπου έχεις περίεργη περίοδο και πήγαινε σε άλλο γιατρό, σε άλλη ειδικότητα να λύσει το πρόβλημα σου» ή «Είσαι υστερική, δεν είναι δυνατόν να πονάς έτσι.» ή  «Αφού κυκλοφορείς, βγαίνεις, είσαι λίγο τεμπέλα και το δικαιολογείς εκεί.» 

Αλλά αυτός με άκουσε. Μου λέει πρέπει να κάνουμε μια απόξεση ΧΘΕΣ!

Την έκανα την επόμενη εβδομάδα. 

17 Ιουνιου του 2011, μια μέρα πριν τα γενέθλια μου και δύο πριν γίνω νονά, με παίρνει τηλέφωνο ο γιατρός μου, ο Κος Χαϊδόπουλος και μου λέει τα μαντάτα. Έχεις καρκίνο ενδομητρίου.

Δυσκολεύτηκα για μερικά λεπτά να καταλάβω τι μου λέει. Μετά αρχίσαν τα τηλέφωνα. Πρώτα η αδελφή μου. Ο αδελφός μου. Οι κοντινοί μου άνθρωποι. Δημιουργήθηκε ένα πλέγμα στήριξης γύρω μου. 

Άρχισε η φάση της οργάνωσης, τα διαδικαστικά, τα τόσα σημαντικά που σε κάνουν να αγκιστρώνεσαι στο εδώ και τώρα και δεν χάνεσαι στις σκέψεις και στους φόβους. Όχι ότι δεν υπήρχαν και αυτοί, τις ώρες της μοναξιάς,  ή κάθε τόσο, σε κάποια στιγμή χαλάρωσης   όπου  ένιωθα ξαφνικά το χάος να με περιτριγυρίζει.

Ο γιατρός μου από ότι μου είπε, πόναγα γιατί το κορμάκι μου προσπαθούσε να αποβάλει το ξένο σώμα που δημιουργόταν, ήθελε να γίνει καλά!  Δεν ήταν λόγω κάποιας αμαρτίας! Με προειδοποιούσε!

Και ήρθε ο καιρός του χειρουργείου. 8 Αυγούστου. Ο γιατρός μου, ενημερωμένος σωστά κάνοντας μου την υστερεκτομή παρόλο που δεν είδε κάτι με γυμνό μάτι, έβγαλε και μερικούς λεμφαδένες. Και αυτό μου έσωσε την ζωή. Γιατί είχε ήδη γίνει μετασταση, σε κυτταρικό επίπεδο μεν, αλλά μετάσταση. Ένας καρκίνος που συνήθως μέχρι τώρα δεν έκανε μεταστάσεις και μετά το χειρουργείο σε στέλνουν σπίτι. Αλλά τα δεδομένα αλλάζουν.

Στάδιο ΙΙΙ.

Ακτινοβολία, βραχυθεραπεία, χημειοθεραπέια. Όλο το πακέτο.

Το άντεξα καλά. Με την βοήθεια της αδελφής μου, του αδελφού μου, των φίλων μου. Των γάτων μου.

Πέσανε τα μαλλάκια μου αλλά έχω ωραίο σκαλπ!

Έκανα τις ενέσεις μου για τα λευκά που είχαν πάει στο πάτο. 

Πήρα 15 κιλά σε μια βδομάδα μετά που τέλειωσα τις θεραπείες. Ευτυχώς εμέτους δεν είχα αλλά πόναγαν τα πόδια μου. 

Για την βραχυθεραπέια δεν θέλω να μιλήσω. Αυτές που έχουν την εμπειρία ξέρουν και καταλαβαίνουν.

Φέτος έκλεισα τα 5 χρόνια ζωντανή. Είμαι μια επιζήσασα πια!!! Έχω τα παρελκόμενα της μάχης. Δυσκολία στο περπάτημα λόγω άσηπτου νέκρωσης των κεφαλών και των 2 ισχύων. Έκανα μια κήλη, οδήγησε σε ιλεό και χειρουργείο και τώρα έγινε και άλλη. Λόγω της ακτινοβολία οι ιστοί δεν έχουν πια την ίδια ποιότητα. Τι να γίνει? 

Είμαι όμως ζωντανή, κάνω σχέδια πάλι για το μέλλον. Βγήκα από το τούνελ. Βλέπω φως πάλι. Βγήκα σε έναν διαφορετικό κόσμο, με μνήμη όμως της περιπέτειας μου, και όσο και αν χαίρομαι, υπάρχει ένα μικρό συννεφάκι, η ανάμνηση, η γνώση ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο και σίγουρο. 

Έχουν αλλάξει διάφορα πράγματα. Η οπτική μου. Η ανοχή μου και οι αντοχές μου. Οι προτεραιότητες μου. 

Και παρόλο που με τρομάζουν αυτά τα νέα δεδομένα, αυτοί, οι νέοι δρόμοι, συγχρόνως χαίρομαι. Είναι κατά μια έννοια ανακουφιστικό το άγνωστο.

Εύχομαι τα καλύτερα σε όλους! Ότι περνάμε να είναι δικό μας και να μας πηγαίνει μπροστά. Και ας είναι και μέσα από δυσκολίες.

Και πάρα πολλά ευχαριστώ στον γιατρό μου το Κο Χαϊδόπουλο, στην αδελφή μου την Γεωργία, στον αδελφό μου τον Νίκο και σε όλους τους φίλους μου που ήταν πλάι μου όλο αυτόν τον καιρό. Χωρίς αυτούς δεν θα τα είχα καταφέρει!

Μαρία Παπαγεωργίου