Πριν από εννέα χρόνια - τον Απρίλιο του 2008 - διαγνώστηκα με καρκίνο του τραχήλου της μήτρας. 

Ένα χρόνο πριν την διάγνωση, είχα κάποια τεστ παπ που έδειχναν φλεγμονή και άτυπα κύτταρα. Ο γυναικολόγος του Δημόσιου Ταμείου ο οποίος με έβλεπε τότε, δεν με παρέπεμψε άμεσα για κολποσκόπηση. Έξι μήνες πριν την διάγνωση είχα αρχίσει να βλέπω αίμα μεταξύ των έμμηνων ρύσεων και μετά την σεξουαλική επαφή. Επίσης ένιωθα βάρος στο κάτω μέρος της κοιλιάς. Καταλάβαινα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Μπήκα στο διαδίκτυο και έψαξα  με βάση τα συμπτώματα τι μπορεί να συμβαίνει. Είδα ότι μπορεί να είναι καρκίνος. Πήγα σε έναν ιδιώτη γυναικολόγο, του είπα τα συμπτώματα και του έδειξα τα τέστ. Με εξέτασε και μου έδωσε νέο ραντεβού για να κάνω κολποσκόπηση. Αντί αυτού, έκλεισα ραντεβού στο νοσοκομείο «Αλεξάνδρα», στα εξωτερικά ιατρεία. Ένιωθα μεγαλύτερη εμπιστοσύνη σε ένα μεγάλο, δημόσιο νοσοκομείο. Στην κολποσκόπηση μου είπαν ότι θα πάρουν και βιοψία και θα με ειδοποιήσουν για τα αποτελέσματα. Μετά από κάποιες μέρες πήρε η γραμματεία τηλέφωνο στο σπίτι και μου είπε να περάσω να πάρω τα αποτελέσματα, ότι υπάρχει κάποιο εύρημα και μου όρισε συγκεκριμένη ημέρα για να με δουν οι γιατροί. Πήγα την μέρα εκείνη, με εξέτασαν στα εξωτερικά ιατρεία και μου είπαν να περιμένω. Έπειτα με φώναξε μία νοσηλεύτρια και μου είπε ότι θα μιλήσω με τον γιατρό. 

 

Ο γιατρός με πήρε σε ένα διπλανό γραφείο, δίπλα στον εξεταστικό χώρο και μου είπε κατευθείαν «Έχεις καρκίνο». Αυτό που του είπα θυμάμαι ήταν δύο πράγματα, το ένα «πώς θα το πω στους γονείς μου» και το δεύτερο «έχω κλείσει να ταξιδέψω στην Αμερική το Σάββατο. Μπορώ να πάω και έρθω μετά;» Και μου απάντησε «Όχι. Θα έρθεις την Δευτέρα. Οκτώ το πρωί θα είσαι εδώ να κάνεις εισαγωγή. Θα σε περιμένω». 

Ήταν Πέμπτη. Είχα μία ημέρα για να το πω στους γονείς μου, να πάρω δεύτερη ιατρική γνώμη, να ακυρώσω το ταξίδι και να το συνειδητοποιήσω. 

 

Η διαδικασία της ανακοίνωσης στους δικούς μου, καθώς και η επικοινωνία με συγγενείς στο τηλέφωνο ήταν σχεδόν οδυνηρή. Η κλασσική ερώτηση ήταν «πώς το έπαθες αυτό;» - λες και ήξερα - και η αντιμετώπιση ήταν ότι αυτό που συνέβαινε ήταν κάτι το απολύτως τραγικό. 

Την επόμενη ημέρα πήγα με τους γονείς μου σε έναν γνωστό γυναικολόγο στο νοσοκομείο Έλενα, ο οποίος αφού με ρώτησε κι αυτός πώς το έπαθα αυτό, μου είπε ότι το «Αλεξάνδρα» εξειδικεύεται στα ογκολογικά και ότι θα είμαι καλύτερα εκεί. 

 

Έτσι κάπως έκλεισε η αναζήτηση και μπήκα στις 7 Απριλίου στο «Αλεξάνδρα», στην πτέρυγα Λούρου στον 4ο όροφο, μαζί με πολλές άλλες γυναίκες οι οποίες ? απ? ό,τι έμαθα αργότερα στους διαδρόμους ? είχαν επίσης γυναικολογικούς καρκίνους, πολλές από  αυτές πολύ νέες, 28 με 40 ετών. 

Όταν μπήκα στο «Αλεξάνδρα» ηρέμησα. Ένιωθα ότι δεν υπήρχε κάτι άλλο να κάνω και ότι βρισκόμουν στο καλύτερο μέρος που θα μπορούσα να βρίσκομαι. 

Την πρώτη εβδομάδα μου πήραν ιστορικό, έκανα εξετάσεις, μεταξύ αυτών καρκινικούς δείκτες και Μαγνητική Τομογραφία - άνω κάτω κοιλίας στο Αρεταίειο, όπου βρέθηκε εστία με παθολογικό σήμα. 

 

Και μετά ήρθε η ώρα να αποφασίσω. Ήμουν μαζί με την μητέρα μου στο γραφείο των γιατρών στον όροφο, όπου μας είχε καλέσει ο γιατρός ο οποίος με είχε αναλάβει και μας είπε, απευθυνόμενος σε μένα: «Έχεις δύο επιλογές: 

- να κάνεις ολική αφαίρεση, επέμβαση η οποία θα ακολουθούνταν κλασσικά στην περίπτωση αυτή, γιατί ο καρκίνος είναι επιθετικός, 

- ή να κάνεις τραχηλεκτομή, μία επέμβαση η οποία δεν είναι πάνω από 500 γυναίκες στον κόσμο, στις οποίες έχει εφαρμοστεί, κατά την οποία θα αφαιρεθεί ένα κομμάτι του τραχήλου της μήτρας ενώ θα διατηρηθούν η μήτρα, οι ωοθήκες και τα λοιπά γυναικολογικά όργανα, ώστε επειδή είσαι νέα, να διατηρήσεις την δυνατότητα τεκνοποίησης». 

 «Και πάλι», μας είπε, «αν κατά την εγχείρηση, δούμε ότι ο καρκίνος δεν είναι περιορισμένος, τότε θα επανεκτιμήσουμε την κατάσταση και τι θα πρέπει να γίνει».  

Τον ρώτησα αυτός τι προτείνει. Μου είπε ότι δεν μπορεί να προτείνει, αλλά αν είναι κάποια στην οποία μπορούν να εφαρμόσουν τραχηλεκτομή αντί για ολική αφαίρεση, είμαι εγώ, γιατί έχω πολύ καλή γενική εικόνα. Αλλά ότι σίγουρη πρόβλεψη για μη επανεμφάνιση δεν υπάρχει σε καμία από τις δύο περιπτώσεις. Τον ρώτησα για πρόγνωση. Μου είπε ότι δεν μπορεί να μου δώσει, ότι η απόφαση ήταν δική μου, και ότι σε κάθε περίπτωση, απ? το νοσοκομείο, μετά την επέμβαση, θα έχω παρακολούθηση. 

 

Αποφάσισα την τραχηλεκτομή. Η εγχείρηση κράτησε έξι ώρες. Είμαι σίγουρη ότι οι δικοί μου που περίμεναν απ' έξω, είχαν μεγάλη αγωνία. Ο όγκος που αφαιρέθηκε τελικά ήταν δυόμιση εκατοστά. Όλα είχαν πάει καλά, οι λεμφαδένες που είχαν αφαιρεθεί ήταν καθαροί και η περιοχή κοντά στην τομή επίσης καθαρή. Επίσης, η εξωτερική εγχειρητική τομή ήταν οριζόντια, που σήμαινε ότι θα μπορούσα να φοράω μπικίνι στην παραλία. 

Βέβαια, η ευκολία με την οποία πηγαινοερχόμουν στους διαδρόμους την πρώτη εβδομάδα, πήγε περίπατο την δεύτερη - μετά την εγχείρηση. Αλλά σιγά σιγά άρχισα να περπατάω. Οι γιατροί στο Αλεξάνδρας ήταν όλοι πολύ καλοί και κάθε πρωί που μας έβλεπαν, έλεγαν και κάτι χιουμοριστικό, το οποίο μας έκανε να νιώθουμε καλύτερα. Ήταν λίγο πριν βγω, μία από τις φορές που ο γιατρός που με είχε εγχειρήσει, πέρασε να με δει και να μου πει πότε θα βγάλω τα ράμματα, όταν του είπα: «Δεν έχω γυναικολόγο, μπορώ να βλέπω εσάς;» και μου απάντησε «Εμένα θα βλέπεις, ποιόν θα βλέπεις;» και μετά πιο σοβαρά: «θέλω να είσαι συνειδητοποιημένη. Να είσαι τακτική στις εξετάσεις που θα σου πούμε να κάνεις». 

 

Βγήκα από το «Αλεξάνδρα», με τον καθετήρα μαζί μου και σύσταση «παρακολούθηση». Πράγματι, μετά την εγχείρηση, είχα στενή παρακολούθηση από το νοσοκομείο πάντα σε συνεννόηση με τον γιατρό που με εγχείρησε,  με εξετάσεις καρκινικών δεικτών, μαγνητικές τομογραφίες, τεστ παπ, και κλινική αξιολόγηση. Στην αρχή ήταν συχνότητας μηνός, τριμήνου για τον πρώτο χρόνο, μετά εξαμήνου, μέχρι και το πέμπτο έτος. Κάποια στιγμή, χρειάστηκε να κάνω PET SCAN ? μία ολική απεικόνιση, γιατί ο γιατρός μου, είδε κάτι που τον είχε ανησυχήσει, αλλά τελικά δεν ήταν κάτι. Τώρα έχω κλινική αξιολόγηση μία φορά τον χρόνο, με τεστ ΠΑΠ, και ό,τι άλλο μου πει ο γιατρός μου, ότι χρειάζεται. 

 

Από φυσιολογικής απόψεως, νιώθω σήμερα και καθ' όλο το χρονικό διάστημα μετά την εγχείρηση - αφού είχα αναρρώσει - καλύτερα απ' ό,τι ένιωθα πριν. Σαν κάτι να χρειαζόταν να διορθωθεί. Κι αυτό το οφείλω στον γιατρό μου, ο οποίος με την άριστη επιστημονική του συγκρότηση αλλά κυρίως με την ανθρωπιά του, στέκεται δίπλα στις ασθενείς του, μοιραζόμενος την πορεία τους. 

 

Από την εμπειρία μου με τον καρκίνο του τραχήλου της μήτρας, το μήνυμα που θα ήθελα να μεταφέρω σε όλες τις γυναίκες είναι να είναι τακτικές στις γυναικολογικές τους εξετάσεις, να προσέχουν τον εαυτό τους, και αν αισθανθούν ότι κάτι δεν πηγαίνει καλά, να απευθυνθούν αμέσως σε  γυναικολόγο ογκολόγο και όχι στον γυναικολόγο μαιευτήρα τους. 

 

Επίσης, να μη φοβούνται και να γνωρίζουν ότι υπάρχει ένα δίκτυο ανθρώπων - εξειδικευμένων ιατρών, ψυχολόγων, κοινωνικών λειτουργών, ασθενών και εθελοντών, που μπορεί να τις βοηθήσει, όπως οι ομάδες και οι δομές στο ΚΕΦΙ - μεταξύ των οποίων και η ομάδα ασθενών γυναικολογικού καρκίνου - καθώς και οι δομές άλλων οργανώσεων με έργο την στήριξη των ανθρώπων που κάποια στιγμή νοσούν με καρκίνο. 

 

Το παρόν άρθρο αφιερώνεται στην μνήμη της μητέρας μου, Ελένης, η οποία έφυγε από τη ζωή στις 23 Δεκέμβρη του 2016, μετά από μία δύσκολη μάχη με τον καρκίνο. Θα την θυμόμαστε για την αγάπη που μας έδωσε, την αξιοπρέπεια και τη μεγάλη δύναμή της.

Αιμιλία Τζαγκαράκη.