Ονομάζομαι Παπαφράγκου Ελένη και εργάζομαι σε μεγάλη ασφαλιστική εταιρεία. Δανείζομαι τον όρο από την επικαιρότητα των ημερών και θα πω ότι είμαι και εγώ μία Survivor όχι από τη ζούγκλα αλλά από τον καρκίνο.

 

Η δική μου ιστορία ξεκινά το 2009, ήμουν μία ανυποψίαστη καπνίστρια με οικογένεια, παιδιά, δουλειά, έντονη καθημερινότητα και ασταμάτητο άγχος. Όσο αυξανόταν το άγχος αυξανόταν και ο αριθμός των τσιγάρων. Εξάλλου οι καπνιστές βρίσκουν διάφορες δικαιολογίες για να μπορούν να δικαιολογούν την εξάρτησή τους. Παραδείγματος χάρη καπνίζουν όταν λυπούνται, όταν χαίρονται και φυσικά όταν αγχώνονται.

 

Εγώ το μόνο σύμπτωμα που είχα και παρατηρούσα τον τελευταίο καιρό, πριν αντιμετωπίσω κατάματα την πραγματικότητα, ήταν ότι αισθανόμουν λίγο πιο κουρασμένη από ότι συνήθως. Μπήκα στη διαδικασία να κάνω κάποιες αιματολογικές εξετάσεις και ρευματολογικούς δείκτες. Ευτυχώς για μένα, ο ρευματολόγος που επισκέφτηκα επέμενε να κάνω και μία ακτινογραφία θώρακος. Σίγουρα δεν αποτελώ εξαίρεση μέσα στα εκατομμύρια ανθρώπων που έρχονται αντιμέτωποι με μία τέτοια ασθένεια και για αυτό δεν θα σταθώ στην αναπαραγωγή και ανάλυση συναισθημάτων, όπως τεράστιος φόβος, τεράστια απορία, τεράστιο κενό και αδυναμία συγκροτημένης σκέψης. Ήμουν φανατική καπνίστρια και αρνούμενη να ακούσω οτιδήποτε και οποιονδήποτε ως τότε.

 

Η διάγνωση ήταν πρωτοπαθές αδενοκαρκίνωμα δεξιού πνεύμονα. Αφού πέρασα διάφορα στάδια άρνησης και θλίψης μπόρεσα να συγκροτήσω τις δυνάμεις μου έχοντας 3 μεγάλα στηρίγματα. Το πρώτο στήριγμά μου, η απεριόριστη πίστη στο Θεό που μου έδωσε πολύ μεγάλη δύναμη, τόση που δεν με αναγνώριζα ούτε εγώ. Δεύτερο στήριγμά μου, οι δικοί μου άνθρωποι που δημιούργησαν γύρω μου ένα δυνατό πλέγμα αγάπης, όχι μόνο συναισθηματικά αλλά και σε πρακτικό επίπεδο, δεν με άφησαν μόνη ούτε λεπτό. Αυτό μου έδωσε αιτίες λόγους και ελπίδες για να παλέψω σαν θεριό. Τρίτο στήριγμα μου, ένα ασφαλιστικό συμβόλαιο νοσοκομειακής περίθαλψης που τόσο καιρό διέθετα στους άλλους ανθρώπους, αλλά εγωιστικά, όπως πολλοί άνθρωποι, πίστευα ότι δεν θα το χρειαστώ ποτέ εγώ η ίδια. Αυτό το στήριγμά μου έδωσε κάτι επίσης σημαντικό. Την επιλογή και τη σιγουριά ότι δεν θα επιβαρύνω οικονομικά κανέναν και κυρίως την οικογένειά μου.

 

Το επόμενο στάδιο έπρεπε να είναι άμεσο και γρήγορο. Δηλαδή να οργανώσω τη μάχη μου και τη ζωή μου. Λόγω επαγγελματικής μου ιδιότητας γνωρίζω σπουδαίους μαχόμενους επιστήμονες σε πολλά κρατικά και ιδιωτικά νοσοκομεία. Χρωστάω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον κύριο Γουγουλάκη το πνευμονολόγο μου, το θωρακοχειρουργό κύριο Κοσμά Ηλιάδη και τον ογκολόγο μου κύριο Ανδρέα Πετούνη. Η αντιμετώπιση ήταν ριζική, μου πρότειναν και έκανα πλήρη δεξιά πνευμονεκτομή ένα 7ωρο σοβαρό χειρουργείο και μετά εντατική, στη συνέχεια μετά την ανάρρωση, αρκετές χημειοθεραπείες.

 

Τελειώνοντας θα ήθελα να πω ότι σαφώς βλέπω και τη ζωή μου και τις αξίες και τη δουλειά μου διαφορετικά. Υπάρχει πάντα το πριν και το μετά. Το μήνυμα που θέλω να στείλω είναι ότι το κάπνισμα είναι μία πολύ δυνατή εξάρτηση που όμως αντιμετωπίζεται και κόβεται σε μία μέρα. Το μεγάλο λάθος που έκανα εγώ, είναι ότι σε μένα λειτούργησε ένας κακός σύμβουλος, ο φόβος.

Είναι καλύτερα να λειτουργεί η λογική, η δύναμη και η θέληση. 

Να είναι επιλογή μας και τρόπος ζωής.