Πάνε πέντε χρόνια από την πρώτη φορά που μπήκα στην “κρύα αίθουσα” του διαγνωστικού κέντρου. Ανυποψίαστη έφηβη τότε έψαχνα να βρω τι ήταν αυτό που με πονούσε τόσο πολύ και είχε αρχίσει να με καταβάλλει καθημερινά. Να επιδρά τόσο καθοριστικά στη ζωή μου  και να με κάνει να συναναστρέφομαι όλο και περισσότερο με γιατρούς παρά με τους φίλους μου στην αυλή του σχολείου.

Κάθισα στο σαλόνι αναμονής ώσπου ένας άνθρωπος με λευκή ποδιά φώναξε το επίθετό μου. Τον ακολούθησα και με πήγε σε ένα διαφορετικό μέρος από αυτά που είχα δει ως τότε. Ένα μεγάλο στρογγυλό μηχάνημα. Γύρω από αυτό σύριγγες, βαμβάκια και η μυρωδιά του οινοπνεύματος δέσποζε στο χώρο. Όλα απολυμασμένα κι εγώ παρακολουθούσα χαμένη αυτήν την πρωτόγνωρη διαδικασία. Με έβαλε σε αυτό το μεγάλο μηχάνημα και αντί για κάποια λεπτά που διαρκούσε η εξέταση, διήρκησε πολύ περισσότερα. Δεν άντεχα όμως πονούσα. Αυτή η κατάσταση δεν θύμιζε σε τίποτα την καθημερινότητά μου. Μου χορηγήθηκε  κάποιο είδος φαρμάκου ώστε να μπορέσω να χαλαρώσω από τον πόνο και να ολοκληρωθεί η εξέταση. Βγήκα χλωμή από εκεί μέσα και τα αποτελέσματα δεν άργησαν να βγουν. Όπως δεν άργησαν να ‘ρθουν και τα υπόλοιπα.

Αυτό που με ταλαιπωρούσε τόσο καιρό ήταν ένας καρκίνος. Από αυτές τις λέξεις που πιστεύεις πως ποτέ δεν θα συμβούν σε σένα. Πόσο μάλλον όταν είσαι και τόσο νέος. Καρκινάκι λοιπόν αυτό που τόσο ενοχλούσε και ήρθε να αλλάξει μια για πάντα τη ζωή μου. Όπως και όλων όσων έχουν νοσήσει από την εν λόγω ασθένεια. Καρκινάκι… Ο πιο δύσκολος μα και ο σπουδαιότερος δάσκαλος ζωής. Δεν είναι εχθρός σου είναι όλος δικός σου. Θα σε πάρει από το χέρι και θα σου ορίσει νέα μοίρα. Θα την ακολουθήσεις ή όχι; Στο χέρι σου είναι και αυτό είναι η ευλογία του ότι όλα είναι επιλογές μας. Ο πόνος τόσο ο σωματικός όσο και ο ψυχικός είναι αβάσταχτος. Σου φαίνεται πως δεν μπορείς  να επιβιώσεις άλλη μία μέρα. Κι όμως ξέρεις πως ο ήλιος πάντα θα βγαίνει και έτσι θα ανατέλλεις κι εσύ. Αρκεί να το πιστέψεις!

Έτσι λοιπόν, ξεκίνησα τη γνωστή πεπατημένη των θεραπειών και αν εύχομαι κάτι από τα βάθη της καρδιάς μου, είναι  να μην ξαναβρεθώ εκεί. Έπειτα από αυτήν τη διαδικασία απομένουν οι επαναληπτικοί έλεγχοι όπου  παρακολουθείς την πορεία της ασθένειάς σου. Ο σκοπός μου δεν είναι να αναφερθώ στη συνολική θεραπεία του καρκίνου αλλά στο κομμάτι των επαναληπτικών ελέγχων.

Γενικότερα, υπάρχει η πεποίθηση πως είναι κάτι απλό και ενδεχομένως σε σχέση με τα υπόλοιπα να είναι πιο ήπιο. Αυτό όμως δεν το κατατάσσει αυτόματα στα εύκολα διαχειρίσιμα. Για του λόγου το αληθές, δεν γνωρίζω καρκινοπαθή  που να αντιμετωπίζει αυτή τη διαδικασία με άνεση. Στην πραγματικότητα είναι αρκετά επώδυνη.

Κάθε φορά που μπαίνεις εκεί μέσα είναι σαν να ενεργοποιείται ένα μαγικό κουμπί  και να ανατρέχουν όλες εκείνες οι αναμνήσεις που έχεις προσπαθήσει να θάψεις μέσα σου ή έχεις απωθήσει. Μπαίνεις μέσα και η αίσθηση του χώρου σε κάνει να θέλεις να τρέξεις, η προσφώνηση του ονόματός σου σε κάνει να θέλεις να τρέξεις ακόμα πιο μακριά, η άσπρη ρόμπα που φοράς σε θέτει κατευθείαν σε κατάσταση ασθενή. Παίρνεις μια βαθειά ανάσα μήπως και χωρέσει λίγη δύναμη ψυχής μέσα στο στήθος σου. Ξέρεις όμως πως έχεις πολλή από αυτήν! Αν δεν είχες, δεν θα ήσουν τώρα εκεί. Βάζεις δύναμη στα πόδια σου και στην καρδιά σου ώστε να μπεις στον τομογράφο.

Ο ήχος που παράγει γίνεται έντονη μουσική συνοδεία για να ντύσει τις σκέψεις και τις αναμνήσεις που έχουν κατακλύσει το μυαλό σου. Περνά όλη η “ιστορία” μπροστά από τα μάτια σου. Αν κάποια στιγμή σταματήσει ο θόρυβος  και αργήσει να ξεκινήσει βάζεις ό,τι χειρότερο με το νου σου. Η καρδιά σου χτυπάει δυνατά! Κάποιος θα σου ’λεγε “χαλάρωσε”. Εγώ όμως δεν μπορώ να στο πω γιατί ξέρω πως δεν είναι εφικτό. Θα σου πω όμως κάτι άλλο.

Χόρεψε μέσα σου! Τον ρυθμό τον δίνει το έντονο σκίρτημα της καρδιάς σου. Μίλα με τον εαυτό σου, ευχαρίστησέ τον που σε κρατάει εκεί πέρα και δώσε του όση αγάπη έχεις εκείνη τη στιγμή. Πάρε ανάσα και κάνε χώρο μέσα σου. Είσαι δυνατός, το ξέρεις πια, το χεις δει! Θυμάσαι σε τι κατάσταση έχεις φτάσει και πως έχεις καταφέρει να είσαι τώρα. Δυνατός! Να μπορείς να πατάς στα πόδια σου. Το ξέρω πως είσαι ευγνώμων γι’ αυτό. Κάποια στιγμή δεν μπορούσες να το κάνεις κι όμως τώρα δες. Μπορείς να τρέξεις κιόλας!  Αν έχεις κάποιον άνθρωπο στην καρδιά σου νιώσε πως τον έχεις εκεί και του μιλάς που και που. Μα προπάντων, επικοινώνησε με τον εαυτό που ανακάλυψες πως έχεις, τον ανώτερο εαυτό. Εκείνον που δεν γνώριζες την ύπαρξή του και όλη αυτή η διαδικασία σου τον αποκάλυψε.  Θυμήσου εκείνη την εσωτερική φωνή του που σου ‘λεγε τα δύσκολα βράδια “Έλα μπορείς, λίγο ακόμα”. Την άκουγες και έπειτα κούρνιαζες στον ήχο της. Το ξέρεις πως μπορείς, εδώ κατάφερες πόσα δυσκολότερα.

Είσαι άνθρωπος και έχεις δύναμη και αγάπη μέσα σου. Μη φοβάσαι! Ο φόβος δεν είναι τίποτα περισσότερο από την αναμονή του κακού. Κι αν μας δίδαξε κάτι όλη αυτή η ιστορία είναι πως δεν το θέλουμε αυτό. Άνοιξε τα μάτια σου, τα χέρια σου και την καρδιά σου και νιώσε. Νιώσε πως  είσαι δυνατός και είσαι καλά. Εκεί είναι όλη η υπόθεση. Αγάπησε αυτό που είσαι!

Ουπς! Σαν κάτι να ακούγεται. Η εξέταση πρέπει να έλαβε τέλος και κάποιος έρχεται. Μα τι βλέπω; Είσαι χαμογελαστός, φως βγαίνει από τα χείλη σου. Μάλλον είναι η δύναμη και η αγάπη που έχεις μέσα σου. Αυτά που σε έκαναν να φτάσεις ως εδώ!

Καλά αποτελέσματα σε όλους τους ανθρώπους που υπόκεινται σε αυτήν την διαδικασία. Μην ξεχνάτε να φροντίζετε τον εαυτό σας, να τον ακούτε πάντα και κυρίως να τον αγαπάτε! Όπου υπάρχει αγάπη, υπάρχει άπλετο φως!