Μάιος 1999

Ήταν ένα πολύ όμορφο απόγευμα! Ήμουν με την κόρη μου και γυρίζαμε στο σπίτι από την Πεντέλη. Μπαμ! ένα τρακάρισμα σε μια πάροδο της Αμαρουσίου.

Μας πήγανε στο Κ.Α.Τ. όπου ήρθε ένας γιατρός, με εξέτασε, μου είπε ότι είμαστε καλά και οι δυο μας αλλά… πως έπρεπε να πάω σε έναν ΩΡΛ. Ήμουν βραχνή από καιρό και έλεγα αλλεργία θα είναι… έλα που δεν ήταν!

Έτσι ξεκίνησε η περιπέτεια μου με τον καρκίνο. Όγκος στην επιγλωττίδα, κακοήθης.

Η πρώτη μου αντίδραση δεν ήταν και η καλύτερη. Αλλά ποτέ δεν είπα «γιατί σε μένα;»

Έφυγα με την βιοψία από το Σισμανόγλειο και περπατούσα…

Στο δρόμο συνάντησα ένα κουρείο, μπήκα μέσα και κουρεύτηκα παρά την αντίδραση του κουρέα, γιατί είχα μακριά όμορφα μαλλιά.

Η ζωή μου άλλαξε μέσα σε μια μέρα. Δεν είχα επιλογές. Έπρεπε να πάρω τη ζωή μου στα χέρια μου!

Αποφάσισα να το πω στην οικογένειά μου, αν και ήμουν ήδη αποφασισμένη να μην ανακατευθεί κανείς.

Έκανα το χειρουργείο μου και αμέσως μετά ακτινοβολίες. Το αστείο είναι ότι ποτέ δεν έπεσαν τα μαλλιά μου! Ήμουν καλά και όπως είπανε οι γιατροί μου, δεν είχα φόβο για μετάσταση.

Στο διάστημα αυτό γεννήθηκε το πρώτο μου εγγόνι και το μεγάλωσα εγώ γιατί η κόρη μου εργάζεται.

Και περάσαν τα χρόνια, έκλεισε ένας κύκλος ζωής 12 ολόκληρα χρόνια.

Παραμονές Πάσχα του 2011 είδα μια γραμμή αίμα στα πτύελα μου. Επειδή ήξερα, είχα διαβάσει πολλά πλέον για τον φίλο μου τον καρκίνο, αμέσως κατάλαβα ότι ήρθε για επίσκεψη.

Πήγα αμέσως στον πνευμονολόγο στο νοσοκομείο (Σισμανόγλειο) και αμέσως με έστειλε για αξονική. Είχε επανέλθει δριμύτερος στον δεξιό πνεύμονα και στο μεσοθωράκιο.

Ευτυχώς ήταν χειρουργήσιμος, Μεγάλη Τρίτη χειρουργήθηκα. Αφαιρέθηκαν τα ¾ του πνεύμονα και όλοι οι λεμφαδένες.

Αυτό το Πάσχα ήταν από τα καλύτερα που έχω περάσει. Οι πόνοι ήταν αφόρητοι αλλά εμένα τα παιδιά μου με κατέβασαν με καροτσάκι και κάναμε Ανάσταση όλη η οικογένεια μου. Μια αξέχαστη εμπειρία ζωής.

Όταν βγήκα πια, γιατί είχα μια τομή 56 εκατοστά, το πρώτο που κοίταξα ήταν τι θα κάνω από εδώ και πέρα.

Είμαι ευλογημένη γιατί έχω τους καλύτερους γιατρούς. Με στείλανε και έκανα μια εξέταση για να δούμε ποια θεραπεία ταιριάζει στον καρκίνο μου. Πράγματι ήταν η καλύτερη! Ταυτόχρονα έκανα και πολλές ακτινοβολίες! Ο ογκολόγος μου είπε ότι είχα τρία χρόνια προσδόκιμο ζωής.

Δόξα τω Θεώ μέχρι τώρα μπαίνω στον όγδοο.

Όχι δεν μπορώ να πω ότι είμαι καλά, μπορώ μόνο να πω ότι ζω και απέκτησα άλλα δύο εγγόνια.

Βέβαια ο καρκίνος σε όλο αυτό το διάστημα μου πήρε πολλούς συγγενείς και φίλους και πάνω απ’ όλα, τον αγαπημένο μου άντρα και τώρα τον αδερφό μου.

Μεγάλες απώλειες που άρχισα να λέω, εγώ γιατί να ζω;

Θα σας πω και κάτι άλλο: Αγαπήστε τον καρκίνο σας και δείτε τον όχι ως μια επάρατη νόσο αλλά ως μια ευκαιρία.

Μέσα σε αυτό το διάστημα των σχεδόν είκοσι χρόνων έχω δει πολύ πόνο.

Έχω δει ανθρώπους κακούς, εγωιστές, απαράδεκτους. Έχω δει όμως και ανθρώπους να φεύγουν καλύτεροι από όσο ήταν.

Τώρα πορεύομαι με μια λοίμωξη του αναπνευστικού. Κάνω ανοσοθεραπεία για δύο καινούργια ογκίδια στον αριστερό μου πνεύμονα.

Θα σας δώσω μια συμβουλή: Μη χαλάτε τον εαυτό σας και αλλάξτε κατοικία στην έξαρση του καρκίνου (θάλασσα).

Επίσης να ευχαριστήσω το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό από τα δύο νοσοκομεία που με αγκάλιασαν.

Τέλος να ευχαριστήσω τον Θεό που μου έστειλε την επάρατο νόσο, για να αντιμετωπίσω τον καρκίνο που τον πολεμώ αλλά και τον αγαπώ, γιατί με έκανε έναν καλύτερο άνθρωπο.