Μετα τη διάγνωση τελειώνει η ζωή όπως την ήξερες, τελειώνει η κανονικότητα ....
"Θέλω να γυρίσω στη ζωή μου, θέλω πίσω τη ζωή μου" ούρλιαζα στην αρχή...

Κι όμως αυτή η ασταθής ισορροπία που πολλές φορές έγερνε  προς τη μεριά του χάους χαρίζει πολλά....
Πρώτα απ όλα νοιώθεις την αγάπη των ανθρώπων σου  που δεν είχαν χρόνο και χώρο να στη δείξουν....γίνεται κάτι σαν μπακ απ των σχέσεων....μια γρήγορη επανάληψη και επανεκτίμηση μπροστά στον κίνδυνο να φύγεις από τη ζωή που η  καθημερινότητα της μαρμότας που ζούμε  δεν το επιτρέπει .... ...                        

Το  "Ναι, είσαι πολύτιμος για μένα, ζήσε!"  των φίλων πόσο σημαντικό ήτανε ! .. 

Μετά συνειδητοποιείς ότι το μόνο που έχεις είναι η στιγμή  και ενώ πχ ο κανονικός εαυτός σου είναι κλειστοφοβικός μπορείς  να περάσεις καλά σ ένα μαγνητικό τομογράφο για μία ώρα ή να κάνεις διαλογισμό  ενώ κάνεις ακτινοθεραπείες ή να θυμάσαι ξαφνικα την αμυγδαλιά που είχες στο σπίτι στο χωριό  ή να βλέπεις  λεπτομέρειες που πριν δεν πρόσεχες ή να κατανοείς καλλίτερα τη διαφραγματική αναπνοή ή να μη θυμώνεις με αυτά που σε εξόργιζαν ή να βλέπεις και να απολαμβάνεις την ομορφιά ενός λουλουδιού η τα σχήματα που κάνουν τα σύννεφα η τη λάμψη του ήλιου ή να φτιάχνεις  ουράνια τόξα στο δωμάτιο σου ή να ερωτεύεσαι χωρίς προσδοκίες ...

Δεν έπαιζες πια μπάλα, ήσουν στον πάγκο αλλά από εκεί έβλεπες αλλιώς το παιχνίδι!!! ......

δεν ξεχνώ τα βλέμματα γεμάτα κατανοηση αυτών που κάναμε την ίδια μέρα χημειοθεραπεία στο Κουρκούλειο...
Ούτε τη συγκινητική  συμπαράσταση και την ενσυναίσθηση φίλων  που είχαν ήδη περάσει αυτή τη δοκιμασία... 

Ήμασταν από την ίδια μεριά, το ξέραμε και είχαμε πολλά κοινά....
πρώτα απ' όλα περάσαμε ένα δυνατό σοκ όταν μάθαμε τη διάγνωση....(κάποιοι άκουσαν και τα στατιστικά για την περίπτωσή τους, πχ πόσους μήνες ζωής έχουν, τι πιθανότητες να ζήσουν ή να φύγουν...εεεειιιιιιι αγαπητοί  γιατροί, είμαστε άνθρωποι, όχι νούμερα και μιλάτε για ζωές .....πραγματικά δεν καταλαβαίνω  τι νόημα έχουν αυτές οι  στατιστικές που συνήθως διαψεύδονται και γιατί πρέπει να υποστεί ο ασθενής ή ο συγγενής του το  "Έχει 3 μήνες ζωής, λυπάμαι" του γιατρού ,.. δεν με νοιάζει αν λυπάσαι και ξέρεις τόσο καλά το ανθρώπινο σώμα και τις δυνατότητες του;;; ....) 

Στους περισσότερους  κάποιοι είπαν το γνωστό, είσαι δυνατός, θα τα καταφέρεις... όχι δεν είμαι δυνατός... δε θέλω  να έχω το πρόβλημα! .. αν με βλέπεις να συνεχίζω είναι γιατί δεν έχω άλλη  λύση!!! ..

Δεν σκέφτηκα ποτέ το γιατί σ' εμένα που κάποιοι όταν ακούν τη διάγνωση το σκεφτονται, αλλά μου γεννιόντουσαν  παράξενες επιθυμίες όπως πχ να μπω σ έναν πολύ ωραίο πίνακα που είχε στην αίθουσα αναμονής το τμήμα ακτινοθεραπείας σε ένα δημόσιο νοσοκομείο.... μια γυναίκα με κόκκινο φόρεμα ανοίγει μια πόρτα που βλέπει στη θάλασσα..εκεί ήθελα να μπορούσα να μπω και να χαθώ .. για ένα  ταξίδι χωρίς επιστροφή....
Ή να πάω στην Ικαρία  "γιατί στην Ικαρία; με ρώτησε ένας φίλος, εκεί γίνονται  θεραπείες;"  Ναι, ήθελα να βρεθώ εκεί που δεν είχε χρόνο, να αιωρούμουν, να συναντούσα τον εαυτό μου σε όλες του τις ηλικίες και να τον έπαιρνα αγκαλιά, να του μιλούσα, να του έλεγα μην τρέχεις, άκου, κοίταξε, γεύσου, απόλαυσε, χάριζε πιο πολλά και άλλα  πιο πολλά, συγχώρεσε, απλώσου,  άνοιξε, δέξου ...
Αποδεξου ό, τι δεν αλλάζει  ... σεβάσου την ξένη μοίρα...
σεβασου και τη δική σου.... ...γαλήνεψε. .............

Δεν άκουγα καλά αυτά που μου έλεγαν οι γιατροί... ..είχα αρχίσει να φλουταρω, ή μάλλον είχε αρχίσει ο κόσμος να διαλύεται ....έπρεπε να είναι κάποιος μαζί μου....

" Θα τα καταφέρουμε;" με ρώτησε μια γυναίκα μεγάλη που καθόμασταν σ έναν πάγκο αναμονής, κουρέλι από τις χημειο...."Σιγουρα" της είπα.... Χαμογέλασε.
 "Μέχρι να φύγουν όλοι ζούνε και ο χρόνος είναι άπειρος "" ψιθύρισε μια φωνή στο μυαλό μου...

E.Σ.