Δεν αναγνωρίζω πια το πρόσωπο μου στον καθρέφτη. Είμαι όλα τα πρόσωπα, χωρίς φύλο, χωρίς ηλικία. Όλες αυτές οι τοξίνες ξεγελάν το σώμα να αποβάλει κάθε φυλλωσιά, σα δέντρο του χειμώνα. Δυο μάτια μόνο σε ένα ωχρό σάρκινο εκμαγείο. Ό,τι χάραξε στο πρόσωπο η ζωή, τα φάρμακα το σβήσαν. Τίποτα πια που να το λες δικό σου. Έτσι το σώμα ταπεινά διηγείται μια ιστορία που η ψυχή δεν τόλμησε ποτέ να πει. Κάθε Δευτέρα πρωί, σε αυτό το σανατόριο των αγγέλων, στα κρεβάτια δίπλα μου όλα αυτά τα σώματα, που είναι το δικό μου σώμα εξομολογούνται τις ιστορίες τους για τους εμετούς, τις διάρροιες, την αδυναμία, την εξαθλίωση. Έπειτα από λίγο δεν ακούω πια λόγια, νιώθω όμως τις απώλειες που ερημώνουν, τις προδοσίες που αιμορραγούν, την εγκατάλειψη που παγώνει, την αδικία που πονάει και είναι όλα δικά μου τα τραύματα και ας τα φιλοξενούν ξένες καρδιές. Τώρα που η κενοδοξία μου έχει καεί, τώρα που η ματαιοδοξία μαράθηκε στα βαριά μέταλλα των πολύχρωμων υγρών που ποτίζουν το σώμα μου, είμαι πια ελεύθερος, από οποιαδήποτε ανάγκη να κρατήσω κάτι για τον εαυτό μου , ελαφρύς και ανοιχτός σα μια απέραντη θάλασσα. Γυμνός, χωρίς τίτλους, χωρίς επιτεύγματα, χωρίς ταυτότητα, η ουσία μου χύνεται από τα μάτια μου στα μάτια των ανθρώπων και είμαι βαθιά ευγνώμων για αυτή τη διαρροή.

Ακόμη και όταν περπατώ ξυπόλυτος στα σπασμένα γυαλιά του προσωπικού μου κολαστήριου, δε θα ‘θελα κανείς να μου αφαιρέσει αυτήν την εμπειρία. Πώς αλλιώς θα γνώριζα αυτές τις αχαρτογράφητες περιοχές του εαυτού μου; Πως θα μπορούσα να ονειρευτώ ένα παράδεισο αν δεν ξάπλωνα να κοιμηθώ σε αυτά τα παγωμένα σκοτάδια; Είναι μεγάλη ευθύνη να κουβαλάς τόσες ευλογίες. Μια ευθύνη απέναντι σε όλη την ύπαρξη που ισορροπεί την αδυσώπητη ανάγκη νοηματοδότησης της ζωής. Όσο το σώμα μου χάνει τη δύναμη του, τόσο η αγάπη αναβλύζει μέσα μου από όλο και πιο βαθιές πηγές και με πλουτίζει με τρόπους που ποτέ δε φανταζόμουν. Και όσο ξοδεύω αυτόν τον πλούτο τόσο πολλαπλασιάζεται, όσο μοιράζομαι το νερό αυτού του ποταμού τόσο αυτό βαθαίνει. Είναι αυτή η πιο κρυφή μου αγωνία, μήπως δε προλάβω να δώσω αρκετά, να μοιράσω αρκετά, να αγκαλιάσω όσους μπορώ παραπάνω.

Δ.Λεβεντίδης