Όταν η πρόεδρος του συλλόγου μας κα Γραμματόγλου μου πρότεινε να γράψω ένα κείμενο με θέμα «Σεξουαλικότητα και καρκίνος», το δέχτηκα με ήρεμη και χαλαρή διάθεση.  Στην πορεία όμως συνειδητοποίησα πόσο δύσκολο είναι να μιλήσει κανείς γι' αυτά τα δύο θέματα, που συνεχίζουν μέχρι σήμερα να είναι ταμπού.  Όλοι γνωρίζουμε πως με δυσκολία συζητάμε και για τον καρκίνο και για το σεξ.

Εγώ κι ο σύζυγός μου ανήκουμε στις ελάχιστες εκείνες περιπτώσεις ζευγαριών, που είναι και οι δύο καρκινοπαθείς. Πριν από δέκα χρόνια χειρουργήθηκε ο σύζυγός μου από ΝΟ ΗΟDGKIN λέμφωμα λεπτού εντέρου υψηλής κακοήθειας, με προσδόκιμο ζωής από τους γιατρούς του δύο  έως τρία χρόνια. Δόξα τω Θεώ, ζει δέκα και είναι πολύ καλά.

Το 2006 χειρουργήθηκα εγώ από καρκίνο του παχέος  εντέρου. Μετά ακολούθησαν οι χημειοθεραπείες, οι παρενέργειες , οι ανασφάλειες και όλα όσα οι περισσότεροι ασθενείς με καρκίνο έχουν ζήσει. Οκτώ μήνες μετά την επέμβαση άρχισα να επανέρχομαι και τώρα νιώθω πολύ καλά.

Όταν αρρώστησε ο σύζυγός μου, όλα άλλαξαν στη ζωή μας. Ένας τομέας που επηρεάστηκε πολύ, ήταν βεβαίως και η σεξουαλική μας ζωή. Τα προβλήματα της επιβίωσης ήταν μεγάλα, κυρίως οικονομικά, τα οποία έπρεπε να διαχειριστώ μόνη μου. Η επιχείρηση του άντρα μου έπρεπε να κλείσει λόγω της κατάστασης της υγείας του, που αυτό έπρεπε να το αναλάβω εγώ. Επιπλέον ο σύζυγός μου είχε φοβερές εκρήξεις ανασφάλειας και θυμού, γι' αυτό που του συνέβη.
Η λέξη αισιοδοξία έλειπε από τη ζωή του.

Γι' αυτό το λόγο εγώ όφειλα να είμαι διπλά αισιόδοξη και ν' αντλώ δύναμη και κουράγιο και για τους δυό μας. Του συμπεριφερόμουν φυσιολογικά, προσπαθώντας να μην τον κάνω να νιώθει άσχημα. Έδειχνα κατανόηση και τρυφερότητα με διακριτικό τρόπο, για να μην νομίζει, ότι τον λυπάμαι και κάποιες φορές αστειευόμουν κιόλας. Θυμάμαι χαρακτηριστικά όταν μου παραπονέθηκε για τα μαλλιά του που έπεφταν, εγώ γύρισα και του είπα: «Σε παντρεύτηκα για το μυαλό σου και όχι για τα μαλλιά σου». Εκείνος γέλασε και είδα μια έκφραση ικανοποίησης στο πρόσωπό του.

Ευτυχώς για μένα  η δουλειά μου ως δημοσίου  υπαλλήλου μου προσέφερε οικονομική ασφάλεια. Από την άλλη έπρεπε να βρίσκομαι στο γραφείο οκτώ ώρες την ημέρα και όταν επέστρεφα στο σπίτι, τον περισσότερο χρόνο τον αφιέρωνα στη φροντίδα και την συναισθηματική στήριξη του άντρα μου. Τα δυο μου παιδιά, που ήταν στην εφηβεία, είχαν ανάγκη και αυτά από τον χρόνο μου, τη φροντίδα μου και την συναισθηματική υποστήριξη.
Όλα αυτά τα αναφέρω, για να σας πω, ότι τον πρώτο χρόνο της ασθένειάς του, δεν γινόταν ούτε λόγος για το σεξ, ήταν ξεχασμένη πράξη.

Η ζωή μας πριν την αρρώστια ήταν φυσιολογική, με τις αγάπες μας, τις γνωριμίες μας, τα νεύρα μας, τις φωνές  μας, την ομαλή σεξουαλική μας ζωή και όπως όλοι οι Έλληνες με ελάχιστο χρόνο.

Έπρεπε να βρούμε μια πατέντα να ζήσει ο άρρωστος και να επιβιώσουν οι υπόλοιποι. Δύσκολο να τον αντιμετωπίσω, όταν μου έλεγε ότι: «Είσαι νέα, μ' έναν άντρα που δεν σου προσφέρει τίποτα (οικονομικά, σεξουαλικά). Πως θα ζήσεις;» η απάντησή μου ήταν: «Υπάρχει πελώρια ευτυχία στο να κάνει κανείς τους άλλους  ευτυχισμένους, παρά την δική του κατάσταση». Τότε ανακάλυψα, ότι δεν ισχύει αυτό που λένε, ότι οι άντρες δεν έχουν φαντασία.

Μετά τις χημειοθεραπείες άρχισε να έχει αυτοπεποίθηση, όρεξη για ζωή, πρόσεχε εμένα και τα παιδιά και μου έλεγε: «Δεν θα σ' αφήσω ποτέ μόνη σου». Κάναμε μόνοι μας ταξίδια, εκδρομές, βγαίναμε για φαγητό, τσακωνόμασταν, μιλούσαμε ώρες ατελείωτες, διεκδικούσε και διεκδικούσα την ερωτική μας ζωή. Καταλάβαινα και καταλάβαινε, ότι η λύπη γίνεται μισή, όταν τη μοιράζονται δύο, ενώ η ευτυχία διπλασιάζεται. Ζούσαμε την κάθε μέρα μας σαν να ήταν η τελευταία μας. Σε μία ιδιαίτερη στιγμή μας μου είπε: «Αν θέλεις να γίνεις πλούσιος, απλά μέτρα όλα τα πράγματα που έχεις και τα οποία δεν αγοράζονται με χρήματα».

Η ζωή μας άρχισε να κυλάει και πάλι φυσιολογικά. Ο σύζυγός μου έκανε τις απαιτούμενες εξετάσεις και όλα έβαιναν καλώς. Ώσπου ο καρκίνος ξαναχτύπησε την πόρτα μας, αυτή τη φορά με πρωταγωνίστρια εμένα. Όπως ανέφερα και πιο πάνω το 2006 χειρουργήθηκα από καρκίνο του παχέος εντέρου.

Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Ένιωθα αγανάκτηση, οργή, θλίψη, απογοήτευση κι ένα μεγάλο «γιατί»!

Τον σύζυγό μου τον κρατούσα σε απόσταση και συναισθηματικά και σεξουαλικά. Το σώμα μου καταβεβλημένο από τις χημειοθεραπείες, η ψυχή μου βυθισμένη στο πένθος, το μυαλό μου μόνο το σεξ δεν μπορούσε να σκεφτεί. Επιπλέον συναισθηματικά με είχε πληγώσει το γεγονός ότι πολλοί άνθρωποι δεν πίστευαν ότι είμαι καρκινοπαθής, λόγω της θεραπείας που έκανα, δεν έπεσαν τα μαλλιά μου.

Ο σύζυγός μου με αντιμετώπισε  με τρυφερότητα, με αγάπη, με κατανόηση. Επειδή και ο ίδιος είχε βρεθεί στην ίδια κατάσταση, ήξερε ότι χρειάζεται χρόνος και ελπίδα για να επανέλθει ο ασθενής στην φυσιολογική σεξουαλική του ζωή.

Μετά από δέκα μήνες περίπου, εγώ έγινα ο παλιός μου εαυτός, η ζωή μου κυλούσε όπως και πριν, την ασθένεια την ήλεγχα και η σεξουαλική μου ζωή βρήκε τον παλιό  ρυθμό της.

Εδώ θα ήθελα να τονίσω ότι είχα την τύχη να βρεθώ στο Σύλλογο Καρκινοπαθών «Κ.Ε.Φ.Ι.» και κάτω από την συστηματική επιστημονική στήριξη της κας Γιδοπούλου, αναθεώρησα στάσεις, απόψεις, αποκτώντας νέα γνώση δυνατοτήτων και ικανοτήτων, που δεν πίστευα ότι είχα, πριν αρρωστήσω.

Ανακάλυψα ότι η ζωή είναι δική μου ευθύνη, ανακαλύπτοντας τη μεγάλη διαφορά που υπάρχει μεταξύ του ΥΠΑΡΧΩ και του ΖΩ.

Εγώ σας μιλώ για την δική μου εμπειρία, για την δική μου ζωή, που είμαι παντρεμένη τριάντα χρόνια, που έχω σταθερή σχέση και συνεπώς μιλάω εκ του ασφαλούς. Δεν ξέρω όμως τι συμβαίνει σε περιπτώσεις γυναικών που έχουν υποβληθεί σε μαστεκτομή ή αντρών με καρκίνο των όρχεων ή του προστάτη και είναι ελεύθεροι και ενδεχομένως χωρίς σχέση.  

Φαντάζομαι  ότι καλό θα ήταν ο καρκινοπαθής με ηρεμία και φυσικότητα να εξηγήσει στο σύντροφό του το πρόβλημά του,  να μην του το αποκρύψει, διεκδικώντας έτσι  την ερωτική του ζωή. Ανάλογα με την αντίδραση του/της συντρόφου, θα γίνουν φανερά και πραγματικά τα συναισθήματά του και οι προθέσεις του.

Εγώ γνωρίζω κάποιες περιπτώσεις καρκινοπαθών, οι οποίοι από ντροπή για τις αλλαγές που έχει υποστεί το σώμα τους, αποκλείουν από τη ζωή τους την πιθανότητα της ερωτικής επαφής ή της σχέσης γενικότερα. Πολλές φορές  δεν μας επηρεάζει το ίδιο το γεγονός, όσο ο χαρακτήρας μας και αν κατά πόσο είμαστε ικανοί να προσαρμοζόμαστε σε νέες συνθήκες  και ειδικότερα σε πολύ δυσκολότερες, όπως αυτές  της σοβαρής ασθένειας.

Η σεξουαλική διάθεση δοκιμάζεται αισθητά, όταν ο άνθρωπος προσβληθεί από καρκίνο. Χρειάζεται μία δυναμική συμμαχία να μην παραιτηθεί από τη χαρά και την ικανοποίηση της σεξουαλικής ζωής.
Είναι ξεκάθαρο ότι το σεξ μακραίνει και ομορφαίνει τη ζωή και ότι ο άνδρας και η γυναίκα, που δεν παραιτούνται και διεκδικούν την ψυχική και σωματική έκφραση, είναι άτομα πιο συναισθηματικά, ζεστά, κυρίαρχα και μαχητικά, που αγαπούν τη ζωή και το σύντροφό τους.

Η συμπαράσταση και η υποστήριξη του/της συντρόφου είναι ίσως το σημαντικότερο κομμάτι της επιστροφής του ασθενούς στην προ του καρκίνου ζωή του. Ο φόβος να αφήσουν το σύντροφό τους να δει και να αγγίξει πάλι το «διαφορετικό» τους σώμα, λειτουργεί ανασταλτικά. Εκεί είναι που ο/η σύντροφος θα πρέπει να κάνει τον άλλο να νιώσει ίδιος όπως και πριν τον καρκίνο.

Τελειώνοντας, θέλω να σας πω, ότι ο τρόπος με τον οποίο αντιμετώπισα και αντιμετωπίζω το ευαίσθητο αυτό κομμάτι της σεξουαλικότητας, περικλείεται σε εφτά λέξεις: αυτοεκτίμηση, αλληλοεκτίμηση, συντροφικότητα, κατανόηση, αγκαλιά, χάδι, ελπίδα.
Να ζούμε ειλικρινά με τον σύντροφό μας, εξωτερικεύοντας τα συναισθήματά μας και να συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε.

Κλείνοντας θα ήθελα να σας πω μία φράση του Δημόκριτου: «Να μην λυπάται κανείς γι' αυτά που δεν έχει, αλλά να χαίρεται γι' αυτά που έχει»

Σας ευχαριστώ!