Ασχολούμαι με τον εθελοντισμό από το 1987. Τα πρώτα χρόνια ήμουν κοντά σε  παιδιά με ειδικές ανάγκες. Το 2002 πήρα μια εκπαίδευση στον Ερυθρό Σταυρό για τον καρκίνο, χωρίς να έχω ποτέ σχέση ούτε εγώ, ούτε η οικογένειά μου με αυτή την ασθένεια. Δεν μου είχε περάσει ποτέ από το μυαλό ότι θα μπορούσε να συμβεί κάτι ανάλογο και σε μένα.

Το 2003 παρέα με τη Ζωή Γραμματόγλου και κάποιες  άλλες κοπέλες ιδρύουμε το «Κ.Ε.Φ.Ι.».

Τα δικά μου  προβλήματα  ξεκίνησαν τον Απρίλιο του 2005, μ' ένα βήχα τρελό. Άρχισα να ψάχνομαι, δεν μου βρίσκανε τίποτα, λέγανε ότι ήταν ψυχοσωματικό. Ήμουν σε πολύ κακή κατάσταση μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2005, ώσπου γνώρισα μία γιατρό ολιστικό και μου είπε ότι είχα πρόβλημα με τον θυρεοειδή αδένα. Πράγματι, κάνω εξετάσεις και βρέθηκε καρκίνος. Τον Οκτώβριο κάνω χειρουργείο, που κράτησε 8 ώρες. Κάνω ακτινοβολίες... απομόνωση 40 ημερών από όλους τους δικούς μου! Πάχυνα, σε 2 μήνες πήρα 25 κιλά. Παραμορφώθηκα γιατί δεν δούλευαν οι ορμόνες μου. Κάθε μέρα και χειρότερη για 5 μήνες. Από το Μάρτιο άρχισα να νιώθω λίγο καλύτερα αλλά για πολύ λίγο, γιατί τον  Σεπτέμβριο του 2006 αρχίζω να έχω πάλι προβλήματα. Είχα φοβερούς μυϊκούς πόνους και πόνους στο στομάχι και στην κοιλιά. Αρχίζω να ψάχνομαι ,αλλά και πάλι  μου λέγανε ότι έχω ψυχοσωματικά προβλήματα . Ούρλιαζα από τους πόνους και δεν μπορούσε να με βοηθήσει κανείς.

Τον Απρίλιο του 2007 άλλαξα γιατρό ενδοκρινολόγο και μου είπε ότι τα πράγματα δεν είναι καλά. Ξανά εξετάσεις! Αποτέλεσμα; Μετάσταση στους λεμφαδένες. Δεν είχε κάνει καλά την δουλειά του ο πρώτος χειρούργος. Με ξετίναξε στις εξετάσεις και ταυτόχρονα οι πόνοι μου χειροτέρευαν. Χειρουργείο τον Ιούνιο του 2007. Ξανά ακτινοβολία, ξανά απομόνωση. Το χειρουργείο πέτυχε αλλά ο οργανισμός μου διαλύθηκε από τις ακτινοβολίες. Είχα την ατυχία να πέσω σε άσχετους γιατρούς, που δεν μπορούσαν να με βοηθήσουν γιατί δεν ήξεραν  καλά τη δουλειά τους. Έκανα γαστροσκόπηση και το στομάχι μου είχε έλκος από τα φάρμακα.
Θυμάμαι τότε, ο άσχετος γαστρεντερολόγος που με παίδευε 8 μήνες,  μου είπε: «είχες δίκιο!». -Τι να το κάνω; Πού να το βρω το δίκιο μου; Με διέλυσαν οι γιατροί. Συνέχιζαν ακόμη οι μυαλγίες, πάλι μου λέγανε ψυχοσωματικά, ώσπου με το ψάξιμό μου (θα πρέπει να είχα δει τότε πάνω από 40 γιατρούς) βρήκα έναν νευροφυσιολόγο, που μου είπε ότι μου έκαναν ζημιά στον αυχένα στα χειρουργεία. Ξανά θεραπείες, οι οποίες κρατάνε μέχρι σήμερα, γιατί συνεχίζω και έχω πόνους και στο σώμα και πιο πολύ στο στομάχι.

Παρ' όλα αυτά, στο διάστημα των 5 χρόνων έκανα πράγματα στη ζωή μου, που δεν θα τα έκανα ποτέ. Πήγα πολλά ταξίδια (με κόπο γιατί πόναγα) έψαξα πολύ τον εαυτό μου, κάνοντας ψυχοθεραπεία, δέθηκα με την οικογένειά μου, είμαι στο Σύλλογο, πηγαίνω γυμναστήριο και ευχαριστώ το Θεό, που τα έχω καταφέρει παρ' όλες τις δυσκολίες μου.

Εκείνο που με πλήγωσε πολύ στο διάστημα αυτό,  ήταν το γεγονός ότι υπήρξαν φίλοι μου, που  μου έδωσαν την εντύπωση ότι χάρηκαν μ΄ αυτό που περνούσα. Δεν μπορούσα ποτέ να πιστέψω, ότι μπορεί να χαίρονται οι άλλοι με τον πόνο σου. Έκανα ένα πολύ μεγάλο ξεκαθάρισμα όλων των ανθρώπων που είχα γύρω μου και σήμερα πιστεύω ότι τα έχω καταφέρει και με τις σχέσεις μου και με την οικογένειά μου.

Η συμβουλή μου είναι:  πίστη, δεύτερη και τρίτη γνώμη από γιατρούς και αγάπη στον εαυτό σου, γιατί όλα είναι δύσκολα και πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας και στο Θεό, γιατί από αυτούς τους δύο, δεν θα προδοθούμε ποτέ!