Εμπειρίες/Βιωματικά ΆρθραΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ-ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΚΟΙΝΟΥ

Ήταν πολύ δύσκολο, θυμάμαι, να δεχτώ ότι έχω καρκίνο. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν ΟΧΙ. Όχι σε μένα. Αδύνατον. Ο γιατρός θέλει να μου φορτώσει έναν καρκίνο που δεν έχω. Τα έβαλα με το γιατρό, έφυγα σαν κυνηγημένη και πολύ θυμωμένη. Τα έβαλα με τον εαυτό μου, με το Θεό, με όλους.
Μετά από λίγες μέρες άρχισα να το ξανασκέφτομαι. Είπα: λες να είναι έτσι; Κι αν είναι έτσι, εγώ τι κάνω τώρα; Είναι σα να αυτοκτονώ.
Αποφασίζω, ότι θέλω να ζήσω. Έτσι επιστρατεύω όλες μου τις δυνάμεις και προχωρώ.
2007
Γνωρίζοντας τη Ζωή, την Πρόεδρό μας και με τη συμπαράσταση όλου του Συλλόγου, αποκτώ δύναμη και αισιοδοξία. Τα χειρουργεία τελειώνουν και φτάνει η ώρα των θεραπειών. Αλλά όταν μαθαίνω από τον ογκολόγο, ότι θα χρειαστώ για ένα χρόνο χημειοθεραπείες και 25 ακτινοβολίες, νοιώθω να χάνομαι. Φεύγει η γη κάτω από τα πόδια μου. Κλαίω συνέχεια. Θέλω να σκοτωθώ. Λέω ότι δεν μπορώ να το αντέξω.
Οι χημειοθεραπείες αρχίζουν. Καθώς προχωράνε οι μήνες νιώθω τις δυνάμεις μου να με εγκαταλείπουν. Πονάει όλο μου το σώμα. Κουράζομαι πολύ εύκολα. Μετακινούμε δύσκολα. Οι συναντήσεις μου με τις εθελόντριες του Συλλόγου με ανακουφίζουν. Εκεί αισθάνομαι άνετα. Νοιώθω πολύ οικεία. Είναι σαν το σπίτι μου. Μοιράζομαι μαζί τους εμπειρίες και συναισθήματα και νοιώθω ότι δεν είμαι μόνη μου σ' αυτόν τον αγώνα. Οι περισσότερες τα είχαν ζήσει αυτά που περνούσα εγώ.
Πολύ κατανόηση και αγάπη παίρνω και από τα παιδιά μου και τις αδελφέ μου. Νοιώθω την αγάπη τους να με πλημμυρίζει. Δεν μ' αφήνουν ποτέ χωρίς παρέα κι έτσι αισθάνομαι να μοιράζομαι αυτό που περνάω.
Δεν ήθελα με τίποτα, θυμάμαι, τον οίκτο κανενός. Θα ήταν το χειρότερό μου.
Και τέλος, Χριστούγεννα του 2008, τελειώνουν όλα. Επιτέλους αναστήθηκα. Είμαι πολύ περήφανη που τα κατάφερα.
Έμαθα όμως και πολλά μέσα απ' αυτό.
Αγαπώ περισσότερο εμένα. Αγάπησα το σώμα μου. Ξέρω καλύτερα τον εαυτό μου. Αναγνωρίζω περισσότερο τις ικανότητές μου. Ξέρω πώς να βάλω τα όριά μου. Με εκτιμώ περισσότερο.
Το μόνο που με πλήγωσε στο διάστημα αυτό, ήταν ότι κάποιες από τις φίλες μου βρήκαν τη στιγμή για να απομακρυνθούν εντελώς.
Το συμπέρασμά μου είναι ότι τα πιο πολύτιμα εφόδια για μένα είναι: θάρρος, αισιοδοξία, πίστη στον εαυτό μου και στον Θεό.