Εμπειρίες/Βιωματικά ΆρθραΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ-ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΚΟΙΝΟΥ
Το 2010 ήταν για μένα η πιο δύσκολη χρονιά στην ζωή μου. Το χειρουργείο καρδιάς για τον πατέρα μου (όλα πήγαν καλά) και εντελώς ξαφνικά και χωρίς άλλα προβλήματα υγείας, έμαθα ότι έχω καρκίνο όρχεως.
Αρχικά συναισθήματα; Φόβο, άγνοια, λύπη του «γιατί;»
Με το άκουσμα της λέξης καρκίνος, πίστεψα ότι ήρθε το τέλος. Μέσα στην αρχική άσχημη ψυχολογία προσπαθούσα να καταλάβω τι μου συμβαίνει και από θα μπορούσα να βοηθηθώ.
Έκανα το χειρουργείο με μόνη παρηγοριά τις προσευχές μου στον Θεό και την μηχανική εμπιστοσύνη στον γιατρό μου.
Από τότε πέρασε ενάμιση χρόνος και με την βοήθεια του Θεού είμαι καλά!!!
Το σημαντικότερο όμως είναι ότι μέσα από όλο αυτό ένιωσα ότι μου δόθηκε μία δεύτερη ευκαιρία!!!
Ναι!!! Μια δεύτερη ευκαιρία σε αυτή την ζωή.
Με έκανε να ψάξω βαθιά μέσα μου, ποιος είμαι, τι είμαι, τι θέλω πραγματικά να κάνω, με έμαθε να δραστηριοποιηθώ να μάθω για τον καρκίνο. Να μην το βλέπω σαν το τέλος. Να γνωρίζω ανθρώπους που νοσούν ή νόσησαν και να ανταλλάζω μαζί τους συναισθήματα.
Με έκανε στην καθημερινότητά μου να βλέπω πιο θετικά τους ανθρώπους από πριν. Να έχω περισσότερο κατανόηση και θετικότερη σκέψη.
Και το σπουδαιότερο; Να θέλω να βοηθώ συνανθρώπους μου ανήμπορους, αρρώστους, ηλικιωμένους, όπως μπορώ. Έστω και με λίγη παρέα, ένα χαμόγελο, έναν παρηγορητικό λόγο.
Όταν νιώθω ότι και λίγο το έχω πετύχει, νιώθω χαρά! Μία ευτυχία! Ένα γέμισμα ψυχής!
Έχω πλέον ένα όμορφο νόημα στην ζωή μου:
«να προσπαθώ να γίνω καλύτερος άνθρωπος» και «να δίνω αγάπη γύρω μου»
Ευχαριστώ για αυτό με όλη την ψυχή μου τον Θεό!!!