Τι περιμένω; Το τρένο; Το λεωφορείο; Την αρχή; Το τέλος; Δεν ξέρω, είμαι χαμένη!
Σαν σε ταινία κινηματογράφου μπροστά στα μάτια μου βλέπω έναν άντρα να
πλησιάζει μια κοπέλα και να της προσφέρει ένα μπουκέτο λουλούδια......
Κι εγώ μ? ένα φάκελο στο χέρι μόλις είχα πάρει την απάντηση, ότι το
αστεράκι της ζωής μου δεν ήταν στον ουρανό .
Ήταν ένας αστεροειδείς καρκίνος στον δεξί μου μαστό.
Έντονη η ανασφάλεια και η πίκρα που πηρά μαζί με την απόλυση μου από
την εταιρεία που εργαζόμουν πριν λίγους μήνες.
Νωπά τα δάκρυα πάνω στα μαγούλα μου από τον πρόσφατα άδικο χαμό της μητέρας μου.
Και τώρα αυτό!
Ξέρετε, όταν κανείς αποστασιοποιείται από το πρόβλημα και είναι σαν να
το περνάει κάποιος άλλος, είναι μια μορφή άμυνας.
Δεν είμαι δυνατή?., ένας αδύναμος άνθρωπος είμαι!
Μα όταν κανείς έχει περάσει πολλούς ''καρκίνους ''στην ζωή του, αυτό
πραγματικά είναι ''καρκινάκι'', που παλεύεται και νικιέται.
Στις ατέλειωτες ώρες μοναξιάς έκανα ανασκόπηση όλης μου της ζωής!
Ανασυγκροτήθηκα και έφτασα στη ριζά του κακού.
Τοξικά συναισθήματα που χρόνια άφηνα να στοιβάζονται μέσα μου,
δημιούργησαν το πρόβλημα.
Μαθαίνω πλέον να μην τα αφήνω να με πλησιάζουν.
Στην θέση τους βάζω και στολίζω την ψυχή , τις σκέψεις μου ,τις
πράξεις μου ,με... συν-χώρεση ( κάνω χώρο),στην αποδοχή ,στην αγάπη
στην κατανόηση στον εαυτό μου. Θέλω  να προσφέρω στους συνάνθρωπους μου
όπως μπορώ. Πίστεψα  πιο πολύ στο Θεό!
Σ όλον αυτόν τον αγώνα ήμουν μόνη,  μα ούτε μια στιγμή δεν αγανάκτησα, όχι μόνο
δεν είπα ,ούτε καν σκέφτηκα την συνηθισμένη φράση ''γιατί  σε μένα''.
Όλα  είναι για όλους, αυτό  πάντα το ήξερα
Κάθε φορά που περπατούσα προς το Αττικό νοσοκομείο σήκωνα τα μάτια μου
στον ουρανό και σκεπτόμουν ''Εσύ ξέρεις γιατί'', και  ένοιωθα πως δεν
είμαι μονή.
Τελικά.... σε μαθαίνεις!

 Από τα βαθύ της ψυχής μου θέλω να Ευχαριστήσω

Τον χειρουργό ιατρό μου κ. Βασίλη Βενιζέλο
Την χειρουργό ιατρό μου κ. Μαρουλιώ Σταθουλοπούλου
Την ογκολόγο παθολόγο ιατρό μου κα Κουμαριανού  Άννα
Την γραμματέα του τμήματος χημειοθεραπειών Νοσοκομείου Αττικό κ. Χερουβείμ Φλώρα.
Το νοσηλευτικό προσωπικό του νοσοκομείου Αττικό
Τον σύλλογο καρκινοπαθών ΚΕΦΙ ,που για μένα είναι μια μεγάλη αγκαλιά
και ένοιωσα πως  βρήκα μια καινούργια οικογένεια