Πρώτη φορά που ήρθα σε επαφή με τον καρκίνο ήταν στα 20 μου χρόνια. Η κυρία Ρούλα, η μαμά του παιδιού που πρόσεχα, είχε καρκίνο στο στήθος. Έκανε χειρουργείο και χημειοθεραπείες. Ήταν ένα μεγάλο σοκ για μένα. Αυτό όμως που μου έκανε εντύπωση ήταν που γέλαγε. Σκεφτόμουν πως δεν είναι δυνατόν να έχει καρκίνο και να γελάει. Να λέμε ανέκδοτα... Εγώ, έλεγα τότε, αν ήμουν στη θέση της δεν θα το άντεχα. Θα ήμουν όλη μέρα στα πατώματα να κλαίω με μαύρο δάκρυ για το κακό που με βρήκε. Που να' ξερα όμως, πως σε λιγότερο από ένα χρόνο θα αρρώσταινα κι εγώ με καρκίνο. Μόνο που ο δικός μου καρκίνος δεν είχε το όνομα, μόνο τη χάρη. Η βιοψία τραχήλου έδειξε λέμφωμα Hodgkin's ή νόσος του Hodgkin. Μέχρι να συνειδητοποιήσω ότι είχα καρκίνο πέρασε κάποιο διάστημα.

   Μετά τη διάγνωση, λοιπόν, ακολούθησε οστεομυελική βιοψία για να καθοριστεί το στάδιο. 2ΒΕ. Δηλαδή 2ο στάδιο (πάνω από το διάφραγμα), με συμπτώματα και με εξωλεμφαδενική εντόπιση στον πνεύμονα. Με βάλανε για χειρουργείο την τσικνοπέμπτη. Αν είναι δυνατόν! Έξω από το παράθυρό μου οι φοιτητές της ιατρικής ψήνανε κοψίδια κι εγώ τρεφόμουν με ορό. Η πρότασή μου να βουτήξουν ένα καλαμάκι στον ορό, δυστυχώς δεν έγινε δεκτή από το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό.

   Και ξεκίνησαν οι χημειοθεραπείες... Καθιστή σε ένα καρεκλάκι του φροντιστηρίου στη Σεβαστουπόλεως να διαβάζω για την εξεταστική. Μπορώ να πω πως πιο εύκολα συγκεντρωνόμουν εκεί να διαβάσω παρά στο σπίτι μου. Ας είναι καλά η βαρεμάρα. Πώς αλλιώς να περάσουν 5,6 ή και 7 ώρες αγκιστρωμένη από μια πεταλούδα; Δεν είμαι και του πρωινού ξυπνήματος οπότε δεν έβρισκα ποτέ άδειο κρεββάτι να κοιμηθώ. Οχτώ μήνες πέρασαν έτσι, βδομάδα παρά βδομάδα στο καρεκλάκι, εβδομαδιαίες αιμοληψίες και ενεσούλες και φαρμακάκια κι άλλα τέτοια ωραία.

   Τελειώνει το οχτάμηνο και σίγουροι για το τέλος της περιπέτειας, μιας και όλοι μας έλεγαν πόσο εύκολος καρκίνος είναι το L.H., πήγαμε να κάνουμε την εξέταση που θα το αποδείκνυε. Pet scan. (Πραγματικά πολύ μου αρέσει αυτή η εξέταση. Μοιάζει με αξονική αλλά πριν σου δίνουν ένα ηρεμιστικό και σε αφήνουν σε ένα δωματιάκι με χαλαρή μουσικούλα. Σχεδόν πάντα με παίρνει ο ύπνος... )Τα αποτελέσματα έδειξαν πως τσάμπα πήγε το οχτάμηνο. Κρίμα τις παρενέργειες δηλαδή...

  Το επόμενο διάστημα το πέρασα στο ξενοδοχείο ''Λα'ι'κό''. Δύο θεραπείες μου είπε η γιατρός μου, το πολύ να κάνω και τρίτη. Τελικά έκανα τρεις και άλλες τρεις στο σύνολο έξι 15νθήμερα με ενδιάμεση παύση 15 ημερών. Είχα και τα ρεπά μου, δεν μπορώ να πω... Άλλη ιστορία η "εσωτερικη''. Για καλή μου τύχη ήμουν στο ίδιο δωμάτιο με τη Νόρα, συμπάσχουσα και φοβερή συμπαραστάτρια. Ουσιαστικά μαζί το περνάγαμε το λούκι. Αγκαλιά τα στατό με τις θεραπείες και κάτω από τις σκάλες για καφέ και τσιγάρο. Η Ντινούλα (κολλητή της Νόρας και πλέον δικιά μου) καθημερινή παρουσία και συμπαίκτρια στο τάβλι. Οι μαμάδες να κρατάνε τσίλιες στο δωμάτιο μήπως μας φωνάξει ο γιατρός. Πολύς καφές, πολλά τσιγάρα και πολλές ώρες γέλιο και κουβέντα.

  Όλες τις εποχές ζήσαμε στο νοσοκομείο.Πέσαν τα φύλλα από τα δέντρα, έβρεξε, χιόνισε, σκάσαμε από τη ζέστη, αλλά εμείς εκεί. Ο καφές, καφές, το τσιγάρο, τσιγάρο και τα γέλια, γέλια. Δεν είναι ότι δεν καταλαβαίναμε τι μας γίνεται, αντιθέτως επειδή καταλαβαίναμε πολύ καλά γι'αυτό και τα κάναμε.

   Κι ύστερα ήρθε η άνοιξη... Και έφερε μαζί με το Πάσχα και τη μεταμόσχευση μυελού που έπρεπε να κάνω. Αυτόλογη, δηλαδή με δικά μου κύτταρα, ακτινοβολημένα, σαν καινούρια. Μπήκα λοιπόν στην απομόνωση. Εκεί, η αλήθεια είναι πως μόνη μου αντιμέτωπη με το θάνατο δεν γέλαγα και πάρα πολύ. Λίγο η απομόνωση, λίγο οι παρενέργειες, λίγο οι πόνοι κλπ κλπ δε σε αφήνουν να χαρείς και λιγάκι. Ήταν και η μανούλα μαζί οπότε είχα έναν άνθρωπο να μιλήσω αλλά δεν είχα και πολύ δύναμη και διάθεση να το κάνω... Ένα μήνα κράτησε αυτό, με 2 βράδια ρεπό (βγήκα στις 26 μέρες αλλά έκανα πυρετό και ξαναμπήκα) και μετά πήγα ένα ταξίδι για ένα μήνα στον Καναδά ίσα ίσα για να γεμίσω τις μπαταρίες μου και να επιστρέψω για τις ακτινοβολίες.

  Οι ακτινοβολίες ήταν παιχνιδάκι. Ούτε 5 λεπτά δεν κράταγε η κάθε συνεδρία και απέκτησα και 4 τατουάζ για την περίσταση. Το μόνο πρόβλημα ήταν ότι δεν έπρεπε να με δει ο ήλιος, οπότε κυκλοφορούσα με μακρυμάνικο και έσκαγα από τη ζέστη. Τουλάχιστον έπαιρνα αέρα από το κεφάλι λόγω έλλειψης μαλλιών...

   Από τότε πέρασε μια πενταετία. Έχω καινούρια μαλλιά και καινούριο δέρμα και συνεχίζω τις εξετάσεις μου, τώρα πια, ανά εξάμηνο και είμαι καλά. Έχω τα τατουάζ, τις ουλές και την ανασφάλεια να μου υπενθυμίζουν ποια είμαι και τι πέρασα. Αυτή η περίοδος είναι μέρος της ζωής μου. Μεγάλωσα, ωρίμασα και πέρασα και όμορφα από μία άποψη. Δεν θα την άλλαζα, δε μετανιώνω για κάτι και δεν θα την ξεχάσω. Ο πόνος, ο φόβος, η ανασφάλεια και ο θάνατος είναι μια άλλη ιστορία...


Αφιερωμένο στη Νόρα, τη Ντίνα και τη μανούλα που υπήρξαν οι συνοδοιπόροι μου και χωρίς αυτούς μπορεί να μην ήμουν εδω.


Κατερίνα Μασουρίδου