Εμπειρίες/Βιωματικά ΆρθραΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ-ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΚΟΙΝΟΥ
Πλησίαζε το Πάσχα του 1993. Εντοπίζω ένα γρομπαλάκι στο στήθος. Το είχα ξαναπιάσει πριν από κάποιους μήνες αλλά δεν έδωσα σημασία. Εκείνη την ημέρα θα συναντούσα μία φίλη και της το είπα. Με πίεσε να πάω στο γιατρό .Έβρισκα ένα σωρό δικαιολογίες για να το αποφύγω. Τελικά πήγα και ήταν η χειρότερη ημέρα της ζωής μου.Η διάγνωση ήταν CA δεξιού μαστού. Έχασα τον κόσμο. Δεν πίστευα ότι αφορά εμένα. Κοίταζα και ξανακοίταζα την διάγνωση μήπως δεν διαβάζω σωστά. Πανικοβλήθηκα. Ο διάδρομος του νοσοκομείου μάκραινε περίεργα. Οι πόρτες δεξιά και αριστερά με πλησίαζαν ασφυκτικά και μετά ξεμάκραιναν. Πότε ανέβαιναν προς τα πάνω και πότε εξαφανίζονταν κάτω από τα πόδια μου μαζί με τον διάδρομο και εγώ περπατούσα στο κενό. Χτύπησα την πόρτα του γιατρού με την ελπίδα ότι το CA δεν σημαίνει καρκίνος. Όσο γλυκός ,όσο τρυφερός και εάν ήταν ο γιατρός, με την απάντηση του χάθηκα, ένοιωσα να αδειάζω ,έτρεμε το μέσα μου.
Τις επόμενες ημέρες τις έζησα μέσα στον φόβο. Ήταν φορές που με έλουζε κρύος ιδρώτας. Να μην με χωράει ο τόπος. Δεν μπορούσα να αναπνεύσω, ώσπου αποφάσισα να πάρω την ζωή μου στα χέρια μου.ΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΣΤΩ ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΜΕ ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΤΥΠΟ ΚΑΡΚΙΝΟ ΚΑΙ ΖΕΙ ΘΑ ΖΗΣΩ ΚΑΙ ΕΓΩ.
Από εκείνη την στιγμή ,άρχισα να σκέπτομαι τι θα με κάνει να νοιώσω καλύτερα τις δύσκολες ώρες του φόβου και του πανικού.
Ήμουν τυχερή γιατί είχα παρακολουθήσει τρία χρόνια σεμινάρια αυτογνωσίας. Παράλληλα έκανα γιόγκα mind control και διαλογισμό. Η δουλειά που είχα κάνει με τον εαυτό μου και τα εργαλεία που είχα αποκτήσει μέσω του διαλογισμού και του mind control ήταν τα εφόδια μου για να αντιμετωπίσω τον απρόσκλητο επισκέπτη. Ήξερα την αποτελεσματικότητα του οραματισμού.
Οραματιζόμουν να το λούζει λευκό θεραπευτικό φώς. Μέσα του κατοικούσαν άπειρα μικρά λευκά ανθρωπάκια που φρόντιζαν για την σωστή λειτουργία των κυττάρων μου. Έτρεχαν πάνω κάτω και επιδιόρθωναν. Ένοιωθα τα κύτταρα μου ευτυχισμένα και δυνατά.
Χειρουργήθηκα Μ. Δευτέρα. Είχα την βαθιά πεποίθηση ότι ο γιατρός στο χειρουργείο δεν θα είναι μόνος. Θα υπάρχει κάποιος δίπλα του που θα καθοδηγεί το χέρι και τις αποφάσεις του. Πίστευα ότι είχα μία ισχυρή προστασία.
Θα έκανα Πάσχα στο νοσοκομείο εκτός και εάν έβγαιναν οι παροχετεύσεις που ήταν μάλλον απίθανο. Εγώ όμως ήθελα να πάω σπίτι μου και έβαλα τα ανθρωπάκια μου να δουλεύουν πυρετωδώς και την Μ. Πέμπτη ήμουν στο σπίτι μου.
Βγήκα στην βεράντα και ένοιωσα απόλυτα ευτυχισμένη. Για πρώτη φορά στην ζωή μου είπα «ΤΙ ΩΡΑΙΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΖΕΙΣ».
Ήταν όλα πανέμορφα ,η ημέρα φωτεινή, τα λουλούδια μου, εγώ....
Αποφάσισα να ζήσω.
Ακολούθησαν οι ακτινοβολίες. Την ημέρα που πήγα να συζητήσω με την ακτινοθεραπεύτρια δεν θα έλεγα ότι ήμουν και τόσο ψύχραιμη.Φορούσα μία δερμάτινη φούστα και όση ώρα μου μιλούσε έτριβα το δάχτυλο πάνω στην φούστα τόσο που την έσκισα.
Εκεί γνώρισα και τον σημαντικότερο άνθρωπο που έχω στην ζωή μου. Με στήριξε όλο το διάστημα της θεραπείας. Με έκανε να πιστέψω σε εμένα. Μου έκλεινε ραντεβού όταν τελείωνε τα περιστατικά του και μιλούσαμε ατελείωτες ώρες. Μου σύστησε βιβλία που θα με βοηθούσαν. Είναι πολύ τυχεροί οι ασθενείς που τον έχουν γιατρό τους. Ήταν σχολαστικός ,όχι μόνο στον σχεδιασμό της θεραπείας μου ,αλλά και στον τρόπο αντιμετώπισης της ασθένειας από εμένα. Νιώθω απέραντη αγάπη και απέραντη ευγνωμοσύνη γι' αυτόν και χαίρομαι που μου δίνεται η ευκαιρία να εκφράσω δημόσια τα συναισθήματα μου προς τον τότε γιατρό μου και τώρα αγαπημένο φίλο Γιώργο Πισσάκα.
Ο καρκίνος με αφύπνισε. Ήταν μεγάλη η ανατροπή που έφερε στην ζωή μου. Άρχισα να σκέπτομαι τι δεν πήγε καλά. Άρχισα να παρατηρώ τις σκέψεις μου και τα συναισθήματα που μου γεννούσαν. Συνειδητοποίησα ότι στην ζωή μου κυριαρχούσε το μαύρο. Κάνοντας μία αναδρομή στα προηγούμενα χρόνια είδα ότι πάντα εστίαζα στο αρνητικό. Είχα κάποιες πεποιθήσεις και ήμουν παγιδευμένη σε αυτές. Αυτές καθόριζαν τις σκέψεις μου. Όλα αυτά τα χρόνια είχαν συμβεί και καταπληκτικά πράγματα στην ζωή μου. Δεν μπορούσα όμως να τα δω έτσι. Έβλεπα μόνο την αρνητική τους πλευρά. Αποφάσισα να απαλλαγώ από τις παλιές μου πεποιθήσεις.
Η ζωή μου χωρίζεται σε δύο φάσεις. Προ καρκίνου και μετά τον καρκίνο. Πόσο χαμένα χρόνια τα πρώτα!! Πόση γκρίνια!! Πόση μιζέρια!!
Ξυπνούσα κάθε πρωί και έλεγα «Πάλι ξημέρωσε». Όταν άκουγα να λένε ότι το σημαντικότερο πράγμα στην ζωή είναι η υγεία απαντούσα «τι να την κάνω την υγεία όταν δεν είμαι ευτυχισμένη». Και δεν ήμουν ευτυχισμένη, γιατί επέλεγα το μισοάδειο ποτήρι. Έβλεπα την πίσω πλευρά του φεγγαριού την σκοτεινή .
Αποφάσισα να αλλάξω οπτική. Έβρισκα πάντα κάτι θετικό σε όλα. Ακόμα και τον καρκίνο μου τον είδα θετικά. Με έμαθε να ζω, να χαίρομαι την ζωή. Να ζω την κάθε στιγμή. Να ζω στο τώρα. Η ζωή είναι τώρα. Ούτε χθες ούτε αύριο. Ότι έγινε ,έγινε και ότι είναι να γίνει θα το αντιμετωπίσω.
Έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε και έχουν συμβεί πολλά.
Ερωτεύτηκα...Χώρισα...Πληγώθηκα...Πόνεσα...Έκλαψα...Γέλασα ...Διασκέδασα...Δούλεψα...Αγχώθηκα...
Όλα αυτά συμβαίνουν επειδή είμαστε ζωντανοί. Οι πεθαμένοι δεν έχουν προβλήματα. Αυτή είναι και η ομορφιά της ζωής .Δεν πλήττεις. Εκεί που είσαι στα μαύρα τάρταρα και σέρνεσαι στα πατώματα, συμβαίνει κάτι και πετάς στον έβδομο ουρανό, αρκεί να έχεις τα μάτια της ψυχής σου ανοιχτά και να βλέπεις το δώρο που κουβαλάει μαζί του κάθε πρόβλημα.
Εμένα ο καρκίνος μου έφερε αρκετά δώρα. Ένα από αυτά είναι οι καταπληκτικοί άνθρωποι που έφερε γύρω μου.
Ανθρώπους που αγαπώ πολύ. Ανθρώπους που εκτιμώ και σέβομαι. Ανθρώπους που αποτελούν για εμένα πρότυπο προσφοράς και αγάπης. Και άλλους που θαυμάζω απεριόριστα για τον τρόπο και την δύναμη που αντιμετωπίζουν την πορεία της ασθένειας.
Αρκετούς από αυτούς τους συνάντησα στο Κ,Ε,Φ.Ι. Την Ζωή, την Μαρία, την Βλασία ,την Αναστασία ,τον Θανάση....Τους θαυμάζω και τους αγαπώ όλους τόσο πολύ!!!!!!
Θα ήθελα να δώσω και ένα μήνυμα.
Να φροντίζουμε για την ψυχική και σωματική μας υγεία. Να αφουγκραζόμαστε το σώμα μας. Να είμαστε σε συνεχή επαφή μαζί του και να έχουμε εμπιστοσύνη στη ζωή. Κάθε δυσκολία δεν έρχεται μόνη . Κάτι κουβαλάει μαζί της. Συνήθως είναι ένα δώρο, αρκεί τα μάτια της ψυχής να είναι ανοιχτά και να το δουν.
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ
Μαίρη Χήναρη