Σε ηλικία 24 ετών το 2002 μου ανακοίνωσε ο ιδιώτης γυναικολόγος μου στη Ρόδο ότι μάλλον υπάρχει υπόνοια κακοήθειας ωοθηκών και μου συνέστησε άμεσα να μεταβώ στην Αθήνα για περαιτέρω έλεγχο και άμεση επέμβαση.  Μετέβηκα στο νοσοκομείο «ΕΛΕΝΑ» όπου υποβλήθηκα σε αφαίρεση δεξιάς ωοθήκης και μισής αριστερής, προσπάθησαν οι γιατροί τότε να με συμβουλεύσουν να κάνω παιδί μιας και σε κάποια χρόνια η κακοήθεια θα επεκτεινόταν και στο υπόλοιπο κομμάτι της αριστερής ωοθήκης που απέμεινε.  Ευτυχώς η διάγνωση ήταν οριακή κακοήθεια ωοθηκών δηλαδή την ώρα της μετάλλαξης του όγκου το πρόλαβα.

Η έγκαιρη σωστή διάγνωση και οι ενέργειες των γιατρών μου έσωσαν τη ζωή.  Για κάθε μέρα που ξημερώνει προσεύχομαι στο Θεό και τον ευχαριστώ που είμαι καλά και που μου έστειλε αυτούς τους γιατρούς.  Έκανα το παιδί μου στα 26.  Στα 29 παρουσιάστηκε ξανά το ίδιο πρόβλημα στην υπόλοιπη αριστερή ωοθήκη που απέμεινε και υποβλήθηκα πάλι σε επέμβαση και αφαίρεσή της στο νοσοκομείο «ΜΕΤΑΞΑ» γιατί οι γιατροί στο «ΕΛΕΝΑ» μου είπαν ότι υπήρχε πιθανότητα να έχει επεκταθεί ο καρκίνος επειδή ήταν η δεύτερη φορά και να χρειαστώ και χημειοθεραπείες το έτος 2007.  Ευτυχώς δεν χρειάστηκε να κάνω χημειοθεραπείες και συνέχισα τη ζωή μου.  Μια ζωή όμως που άλλαξε απότομα μετά το δεύτερο χειρουργείο μιας και μπήκα στην εμμηνόπαυση.

Ήμουν μητέρα νηπίου και σε εμμηνόπαυση, στη συνέχεια μονογονέας.  Η ζωή παίζει περίεργα παιχνίδια αλλά τελικά για να μπορείς να πάρεις μέρος στη ζωή πρέπει να ζεις.  Κάπου εκεί γνώρισα το ποδήλατο.  Φυσικά και γνώριζα από ποδήλατο αλλά όχι υπό την έννοια της αθλήτριας.  Ξεκίνησα να συμμετέχω σε αγώνες τριάθλου γιατί κι εγώ βίωνα έναν μεγάλο αγώνα ζωής.  Εντελώς συμπτωματικά εμπιστεύτηκα πάλι τον παιδίατρό μας για να πάρω μέρος επειδή διοργάνωνε τους αγώνες αυτούς και είδα ότι αυτή η συμμετοχή μου έδινε ζωή.

Άρχισα να βλέπω τις συμμετοχές στους αγώνες σαν αγώνες για τη ζωή.  Κάθε φορά που είχα ραντεβού με τον ογκολόγο μου εντελώς συμπτωματικά και τυχαία είχα προγραμματίσει λίγο πριν ή λίγο μετά να συμμετάσχω σε κάποιον αγώνα.  Αυτό μου έδινε περισσότερη σιγουριά.  Όταν περιμένουμε να βγουν τ’ αποτελέσματα από τις εξετάσεις για να τα πάρουμε στον ογκολόγο μας θυμίζει την προετοιμασία που κάνουμε για να συμμετάσχουμε στον αγώνα μας.

Ο αγώνας αυτός για την επιβίωση μοιάζει με τους αγώνες που κάνουμε εμείς οι αθλούμενοι.  Το τρίαθλο με το οποίο ασχολούμαι περιλαμβάνει τρία αθλήματα, κολύμβηση, ποδήλατο, τρέξιμο και όποιο και να διαλέξει κάποιος μεμονωμένα αλλά και κάθε άλλο άθλημα μοιάζει με έναν αγώνα επιβίωσης.  Μπορεί κάποιος να μην είναι καλά προετοιμασμένος όπως και στην αρρώστια που τελικά είναι μια μετάλλαξη στον οργανισμό.

Το ποδήλατο είναι η ελπίδα, το πηδάλιο της πίστης ότι θα τα καταφέρουμε.  Μπορεί να μην βγούμε ποτέ πρώτοι, το σίγουρο είναι όμως ότι θα ζήσουμε μια όμορφη και δυνατή εμπειρία ζωής.  Γι αυτό μας βοηθάνε και οι αγώνες να ελπίζουμε για τη νίκη και για τη ζωή.

Κινδύνευσα κι άλλη μια φορά πολύ σοβαρά όταν το 2019 ετών 42 με παρέσυρε αυτοκίνητο όταν έκανα προπόνηση με το ποδήλατό μου και ο/η οδηγός μ’ εγκατέλειψε.  Η λέξη εγκατάλειψη είναι μια πολύ δυνατή λέξη.  Τη ζωή, το ποδήλατο, το παιδί μου και τη μάχη για τον καρκίνο είναι αγώνες που δεν πρόκειται να εγκαταλείψω ποτέ.

Ελένη Ν. Καραγιάννη
Απόφοιτη Τμ. Μεσογειακών Σπουδών Π.Α.
Απόφοιτη ΕΠΠΑΙΚ & ΠΕΣΥΠ ΑΣΠΑΙΤΕ
Αθλήτρια Τριάθλου Ρόδου